Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, μαθητής του Ιωάννη του Ευαγγελιστή και συνεχιστής της Ιεράς Αποστολικής Παραδόσεως
ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ
Η Ιερά Παράδοση μας είναι το κατ’ εξοχήν όπλο της Ορθοδοξίας ενάντια σε κάθε αίρεση. Είναι αυτό που φοβούνται όλες οι αιρέσεις γιατί δεν διαθέτουν κάτι ανάλογο. Τι είναι όμως η Ιερά Παράδοση; Λέγοντας λοιπόν Ιερά Παράδοση εννοούμε την διδασκαλία του Χριστού και των Αποστόλων η οποία δεν περιέχεται στην Αγία Γραφή. Η διδασκαλία αυτή απετέλεσε και την βάση των όρων, των δογμάτων και των αποφάσεων των διαφόρων τοπικών ή Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας μας...
Η Ιερά Παράδοση μας είναι το κατ’ εξοχήν όπλο της Ορθοδοξίας ενάντια σε κάθε αίρεση. Είναι αυτό που φοβούνται όλες οι αιρέσεις γιατί δεν διαθέτουν κάτι ανάλογο. Τι είναι όμως η Ιερά Παράδοση; Λέγοντας λοιπόν Ιερά Παράδοση εννοούμε την διδασκαλία του Χριστού και των Αποστόλων η οποία δεν περιέχεται στην Αγία Γραφή. Η διδασκαλία αυτή απετέλεσε και την βάση των όρων, των δογμάτων και των αποφάσεων των διαφόρων τοπικών ή Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας μας...
Χωρία (δηλ. κομμάτια) της Αγίας Γραφής που αναφέρονται στην Ιερά Παράδοση :
1.Υπάρχουν και πολλά άλλα που έκανε ο Ιησούς, τα οποία, εάν γραφούν καθένα, νομίζω ότι ούτε αυτός ο κόσμος δεν θα χωρούσε τα βιβλία που θα εγράφοντο.Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 21, στίχος 25.
2. Σας επαινώ, αδελφοί, γιατί σε όλα με θυμάστε και κρατείτε τις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, όπως σας ΤΙΣ ΠΑΡΕΔΩΣΑ. Πρώτη επιστολή προς Κορινθίους, κεφάλαιο 11, στίχος 2.
3. Συ λοιπόν, παιδί μου, να δυναμώνεις με την χάρη που έχουμε εν Χριστώ Ιησού, και εκείνα που ΑΚΟΥΣΕΣ από εμένα ενώπιον πολλών μαρτύρων, αυτά να ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΕΙΣ σε πιστούς ανθρώπους, οι οποίοι θα είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους. Δεύτερη επιστολή προς Τιμόθεο κεφάλαιο 2, στίχοι 1-2.
4. Σταθείτε και κρατείστε τις παραδόσεις τις οποίες διδαχτήκατε είτε ΔΙΑ ΛΟΓΟΥ είτε δι επιστολής μας . Δεύτερη επιστολή προς Θεσσαλονικείς κεφάλαιο 2, στίχος 15.
5. Φύλαξε το υπόδειγμα των υγιών λόγων, τους οποίους ΑΚΟΥΣΕΣ από εμένα, με την πίστη και την αγάπη του Ιησού Χριστού. Την καλή παρακαταθήκη (δηλ. παράδοση) ΦΥΛΑΞΕ, δια του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας. Δεύτερη επιστολή προς Τιμόθεο κεφάλαιο 1, στίχοι , 13 – 14.
6. Πολλά είχα να σου γράψω, αλλά δεν ήθελα να είναι με χαρτί και μολύβι. Ελπίζω όταν έλθω σε σένα να σου ΤΑ ΠΩ ΣΤΟΜΑ ΜΕ ΣΤΟΜΑ. Δεύτερη επιστολή του Ιωάννη στίχος 12.
7. Αυτό που αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων κεφάλαιο 20, στίχος 35 ως λόγος του Χριστού «Είναι καλύτερα μάλλον να δίνεις παρά να παίρνεις» ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ στα Ευαγγέλια, αλλά όπως φαίνεται διασώζονταν ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ.
8. Η προφητεία επίσης, στο Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο κεφάλαιο 2, στίχος 23 για τον Χριστό «θα ονομαστεί Ναζωραίος» ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ στην Παλαιά Διαθήκη και φαίνεται ότι προήλθε από ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ προφητική παράδοση.
1.Υπάρχουν και πολλά άλλα που έκανε ο Ιησούς, τα οποία, εάν γραφούν καθένα, νομίζω ότι ούτε αυτός ο κόσμος δεν θα χωρούσε τα βιβλία που θα εγράφοντο.Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 21, στίχος 25.
2. Σας επαινώ, αδελφοί, γιατί σε όλα με θυμάστε και κρατείτε τις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, όπως σας ΤΙΣ ΠΑΡΕΔΩΣΑ. Πρώτη επιστολή προς Κορινθίους, κεφάλαιο 11, στίχος 2.
3. Συ λοιπόν, παιδί μου, να δυναμώνεις με την χάρη που έχουμε εν Χριστώ Ιησού, και εκείνα που ΑΚΟΥΣΕΣ από εμένα ενώπιον πολλών μαρτύρων, αυτά να ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΕΙΣ σε πιστούς ανθρώπους, οι οποίοι θα είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους. Δεύτερη επιστολή προς Τιμόθεο κεφάλαιο 2, στίχοι 1-2.
4. Σταθείτε και κρατείστε τις παραδόσεις τις οποίες διδαχτήκατε είτε ΔΙΑ ΛΟΓΟΥ είτε δι επιστολής μας . Δεύτερη επιστολή προς Θεσσαλονικείς κεφάλαιο 2, στίχος 15.
5. Φύλαξε το υπόδειγμα των υγιών λόγων, τους οποίους ΑΚΟΥΣΕΣ από εμένα, με την πίστη και την αγάπη του Ιησού Χριστού. Την καλή παρακαταθήκη (δηλ. παράδοση) ΦΥΛΑΞΕ, δια του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας. Δεύτερη επιστολή προς Τιμόθεο κεφάλαιο 1, στίχοι , 13 – 14.
6. Πολλά είχα να σου γράψω, αλλά δεν ήθελα να είναι με χαρτί και μολύβι. Ελπίζω όταν έλθω σε σένα να σου ΤΑ ΠΩ ΣΤΟΜΑ ΜΕ ΣΤΟΜΑ. Δεύτερη επιστολή του Ιωάννη στίχος 12.
7. Αυτό που αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων κεφάλαιο 20, στίχος 35 ως λόγος του Χριστού «Είναι καλύτερα μάλλον να δίνεις παρά να παίρνεις» ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ στα Ευαγγέλια, αλλά όπως φαίνεται διασώζονταν ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ.
8. Η προφητεία επίσης, στο Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο κεφάλαιο 2, στίχος 23 για τον Χριστό «θα ονομαστεί Ναζωραίος» ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ στην Παλαιά Διαθήκη και φαίνεται ότι προήλθε από ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ προφητική παράδοση.
Ποιοι και γιατί αρνούνται την Ιερά Παράδοση
Την Ιερά Παράδοση, αρνούνται οι διάφοροι αιρετικοί π.χ. Χιλιαστές ή Μάρτυρες του Ιεχωβά, Πεντηκοστιανοί κ.λ.π., καθώς και οι διάφορες προτεσταντικές[1] ομολογίες. Ο λόγος που την αρνούνται είναι ότι δεν έχουν αυτό που έχουμε εμείς και οι Καθολικοί. Την λεγόμενη αποστολική διαδοχή. Για τους μη γνωρίζοντες, έχουμε να πούμε, πως σε κάθε τοπική εκκλησία υπάρχουν τα λεγόμενα «δίπτυχα». Αυτά είναι ένας κατάλογος που περιέχει τα ονόματα των προκατόχων του εκάστοτε Μητροπολίτη, Αρχιεπισκόπου ή Πατριάρχη από τον ιδρυτή Απόστολο της συγκεκριμένης εκκλησίας μέχρι και τον προκάτοχο του νυν Μητροπολίτη, Αρχιεπισκόπου ή Πατριάρχη. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα όχι μόνο για να αποδειχθούμε αληθινοί αλλά πολύ περισσότερο για να γίνουμε κατανοητοί. Το παράδειγμά μας αυτό, είναι από την σελίδα 108 ενός βιβλίου που αναφέρεται στον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Πανελλήνιο Λεύκωμα Εθνικής Εκατονταετηρίδος 1821 – 1921. Η Χρυσή Βίβλος του Ελληνισμού», «Τόμος ΣΤ΄, Εκκλησία – Κλήρος», έκδοση 1922. Στην σελίδα αυτή όπως και σε άλλες του βιβλίου αυτού, υπάρχουν κατάλογοι των διαφόρων εκκλησιών και Μητροπόλεων της Μικράς Ασίας. Εμείς θα αναφερθούμε στην εκκλησία της Εφέσου, της οποίας ο εκάστοτε επίσκοπός της έφερε τον τίτλο«Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Ασίας». Ακολουθεί ο κατάλογος :
Την Ιερά Παράδοση, αρνούνται οι διάφοροι αιρετικοί π.χ. Χιλιαστές ή Μάρτυρες του Ιεχωβά, Πεντηκοστιανοί κ.λ.π., καθώς και οι διάφορες προτεσταντικές[1] ομολογίες. Ο λόγος που την αρνούνται είναι ότι δεν έχουν αυτό που έχουμε εμείς και οι Καθολικοί. Την λεγόμενη αποστολική διαδοχή. Για τους μη γνωρίζοντες, έχουμε να πούμε, πως σε κάθε τοπική εκκλησία υπάρχουν τα λεγόμενα «δίπτυχα». Αυτά είναι ένας κατάλογος που περιέχει τα ονόματα των προκατόχων του εκάστοτε Μητροπολίτη, Αρχιεπισκόπου ή Πατριάρχη από τον ιδρυτή Απόστολο της συγκεκριμένης εκκλησίας μέχρι και τον προκάτοχο του νυν Μητροπολίτη, Αρχιεπισκόπου ή Πατριάρχη. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα όχι μόνο για να αποδειχθούμε αληθινοί αλλά πολύ περισσότερο για να γίνουμε κατανοητοί. Το παράδειγμά μας αυτό, είναι από την σελίδα 108 ενός βιβλίου που αναφέρεται στον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Πανελλήνιο Λεύκωμα Εθνικής Εκατονταετηρίδος 1821 – 1921. Η Χρυσή Βίβλος του Ελληνισμού», «Τόμος ΣΤ΄, Εκκλησία – Κλήρος», έκδοση 1922. Στην σελίδα αυτή όπως και σε άλλες του βιβλίου αυτού, υπάρχουν κατάλογοι των διαφόρων εκκλησιών και Μητροπόλεων της Μικράς Ασίας. Εμείς θα αναφερθούμε στην εκκλησία της Εφέσου, της οποίας ο εκάστοτε επίσκοπός της έφερε τον τίτλο«Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Ασίας». Ακολουθεί ο κατάλογος :
Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Ασίας
Βλέποντας λοιπόν τον παραπάνω πίνακα διαπιστώνουμε αυτό που έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο, στην Δεύτερη επιστολή του κεφάλαιο 2, στίχοι 1-2 και το έχουμε αναφέρει πιο πάνω. Ποιο δηλαδή. Το ότι οφείλει ο Τιμόθεος να παραδώσει σε ικανούς ανθρώπους αυτά που άκουσε απ’ αυτόν και αυτοί σε άλλους και ούτω καθ’ εξής. Έτσι και στον παραπάνω πίνακα, φαίνεται ποιοι Απόστολοι ίδρυσαν την Εκκλησία της Εφέσου και ποιοι επίσκοποι τους διαδέχτηκαν, μέχρι και την Μικρασιατική καταστροφή. Γι’ αυτό το λόγο ισχυριζόμαστε και εμείς σήμερα, ότι κατέχουμε και διδάσκουμε αυτά που είπαν ο Χριστός και οι Απόστολοι, χωρίς να έχουμε αλλάξει το παραμικρό.
Έναν τέτοιο ισχυρισμό όμως, περί της αδιαλείπτου δηλαδή διαδοχής των επισκόπων, δεν μπορούν να τον επικαλεστούν οι διάφορες αιρετικές ομάδες ή προτεσταντικές ομολογίες διότι οι περισσότερες από αυτές έχουν ιδρυθεί τους τελευταίους αιώνες. Γι’ αυτό και απέρριψαν την Ιερά Παράδοση και στην θέση της εισήγαγαν δύο καινοτομίες.
Η πρώτη είναι η θεοπνευστία των ιδρυτών τους. Ισχυρίζονται δηλαδή, ότι οι ιδρυτές αυτών των κινήσεων (π. χ. ο Κάρολος Ρώσσελ των Χιλιαστών ή Μαρτύρων του Ιεχωβά ή ο Α. Τζ. Τόμλινσον ένας από τους ιδρυτές των Πεντηκοστιανών), φωτίστηκαν από το Άγιο Πνεύμα, άρα ότι λένε προέρχεται από το Θεό. Νομίζουμε πως το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν χρήζει σχολιασμού. Διότι ο οιοσδήποτε μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο για τον εαυτό του.
Η δεύτερη καινοτομία, είναι το δόγμα της sola scriptura (μόνο η Γραφή). Πως μόνο δηλαδή μέσω της μελέτης της Αγίας Γραφής βρίσκουμε την αλήθεια για το Θεό. Γι’ αυτό παρατηρείται και το παράδοξο φαινόμενο, πως ενώ στον Καθολικισμό διεκδικεί το «αλάθητο» μόνο ο Πάπας, στις διάφορες αιρετικές ομάδες ή προτεσταντικές ομολογίες έχουμε εκατομμύρια «Πάπες», να διεκδικούν το «αλάθητο» για τον εαυτό τους. Ο κάθε αιρετικός ή προτεστάντης δηλαδή, έχει διδαχτεί να μελετά και να ερμηνεύει την Αγία Γραφή με ένα συγκεκριμένο τρόπο και να αποκαλεί «αλήθεια» τα συμπεράσματα της προσωπικής του μελέτης. Έτσι εξηγείται και ύπαρξη τόσων εκατοντάδων αιρέσεων και προτεσταντικών ομολογιών, καθώς και η μεταπήδηση πολλών πιστών από την μία αίρεση ή ομολογία στην άλλη, αν πειστούν ότι κάποια από τις προαναφερόμενες κατέχει την πραγματική «αλήθεια» ή κάποιος πάστορας (παπάς) που έχει ευφράδεια λόγου τους έπεισε για την «αλήθεια» που εκπροσωπεί.
Ότι όμως και να κάνουν, παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος της υποκειμενικής ερμηνείας της Γραφής. Πως είναι σωστό, ότι θεωρώ εγώ πως είναι σωστό.
Για να ξεπεράσουν λοιπόν, το αδιέξοδο του υποκειμενισμού αυτού της «αλήθειας», οδηγούνται στον ισχυρισμό, πως η κάθε ομάδα ή ομολογία κατέχει μόνο ένα τμήμα της αλήθειας. Το ίδιο βέβαια ισχυρίζονται και για μας τους Ορθοδόξους και τους Καθολικούς. Αν ισχύει όμως αυτό, τότε πρέπει να θεωρήσουμε πως όλα τα υπόλοιπα πιστεύω που αφορούν την πίστη της κάθε ομάδας ή ομολογίας αποτελούν πλάνη. Ή πως ο Θεός αναγκάζεται να εκτελέσει το σχέδιο του για την σωτηρία του ανθρώπου, αποκαλύπτοντας σ’ αυτές, μόνο ένα μέρος της αλήθειας και χρησιμοποιώντας ψέματα για τα υπόλοιπα μέρη.
Όμως όπως γνωρίζουμε, ο Χριστός, υποσχέθηκε στους Αποστόλους στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16 , στίχος 13, ότι θα τους στείλει το Άγιο Πνεύμα που θα τους οδηγήσει όχι σε μέρος της αλήθειας αλλά σε ολόκληρη την αλήθεια.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας, έχοντας επίγνωση αυτής της υπόσχεσης του Χριστού, κάθε φορά που παρουσιαζόταν απόπειρα παραχάραξης της αλήθειας, δηλαδή της ορθής πίστης και διδασκαλίας, συγκαλούσε τοπικές ή Οικουμενικές συνόδους. Οι σύνοδοι αυτοί, έβαζαν όρια μεταξύ της αλήθειας και της παραχάραξής της και επαναβεβαίωναν και αποσαφήνιζαν αυτά που οι Χριστιανοί πίστευαν παντού και πάντα από την εποχή των Αποστόλων και είχαν φτάσει σε αυτούς μέσω της αδιαλείπτου αποστολικής διαδοχής και διδαχής των Επισκόπων.
Αφήσαμε για το τέλος το πιο δυνατό επιχείρημα υπέρ της Ιεράς Παραδόσεώς μας. Και αυτό δεν είναι άλλο από το επιχείρημα, πως όποιος αρνείται αυτή την Παράδοση, στην ουσία αρνείται τον ίδιο τον Χριστιανισμό. Γιατί μας είναι άγνωστο ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι συνέγραψαν τα Ευαγγέλια. Πουθενά μα πουθενά δηλαδή, μέσα σε κανένα από τα Ευαγγέλια, δεν αναφέρεται το όνομα του αντίστοιχου Ευαγγελιστή. Τα ονόματα και των τεσσάρων Ευαγγελιστών, που έφτασαν σε μας σήμερα, τα γνωρίζουμε μόνο από τη ΠΑΡΑΔΟΣΗ.
Έναν τέτοιο ισχυρισμό όμως, περί της αδιαλείπτου δηλαδή διαδοχής των επισκόπων, δεν μπορούν να τον επικαλεστούν οι διάφορες αιρετικές ομάδες ή προτεσταντικές ομολογίες διότι οι περισσότερες από αυτές έχουν ιδρυθεί τους τελευταίους αιώνες. Γι’ αυτό και απέρριψαν την Ιερά Παράδοση και στην θέση της εισήγαγαν δύο καινοτομίες.
Η πρώτη είναι η θεοπνευστία των ιδρυτών τους. Ισχυρίζονται δηλαδή, ότι οι ιδρυτές αυτών των κινήσεων (π. χ. ο Κάρολος Ρώσσελ των Χιλιαστών ή Μαρτύρων του Ιεχωβά ή ο Α. Τζ. Τόμλινσον ένας από τους ιδρυτές των Πεντηκοστιανών), φωτίστηκαν από το Άγιο Πνεύμα, άρα ότι λένε προέρχεται από το Θεό. Νομίζουμε πως το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν χρήζει σχολιασμού. Διότι ο οιοσδήποτε μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο για τον εαυτό του.
Η δεύτερη καινοτομία, είναι το δόγμα της sola scriptura (μόνο η Γραφή). Πως μόνο δηλαδή μέσω της μελέτης της Αγίας Γραφής βρίσκουμε την αλήθεια για το Θεό. Γι’ αυτό παρατηρείται και το παράδοξο φαινόμενο, πως ενώ στον Καθολικισμό διεκδικεί το «αλάθητο» μόνο ο Πάπας, στις διάφορες αιρετικές ομάδες ή προτεσταντικές ομολογίες έχουμε εκατομμύρια «Πάπες», να διεκδικούν το «αλάθητο» για τον εαυτό τους. Ο κάθε αιρετικός ή προτεστάντης δηλαδή, έχει διδαχτεί να μελετά και να ερμηνεύει την Αγία Γραφή με ένα συγκεκριμένο τρόπο και να αποκαλεί «αλήθεια» τα συμπεράσματα της προσωπικής του μελέτης. Έτσι εξηγείται και ύπαρξη τόσων εκατοντάδων αιρέσεων και προτεσταντικών ομολογιών, καθώς και η μεταπήδηση πολλών πιστών από την μία αίρεση ή ομολογία στην άλλη, αν πειστούν ότι κάποια από τις προαναφερόμενες κατέχει την πραγματική «αλήθεια» ή κάποιος πάστορας (παπάς) που έχει ευφράδεια λόγου τους έπεισε για την «αλήθεια» που εκπροσωπεί.
Ότι όμως και να κάνουν, παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος της υποκειμενικής ερμηνείας της Γραφής. Πως είναι σωστό, ότι θεωρώ εγώ πως είναι σωστό.
Για να ξεπεράσουν λοιπόν, το αδιέξοδο του υποκειμενισμού αυτού της «αλήθειας», οδηγούνται στον ισχυρισμό, πως η κάθε ομάδα ή ομολογία κατέχει μόνο ένα τμήμα της αλήθειας. Το ίδιο βέβαια ισχυρίζονται και για μας τους Ορθοδόξους και τους Καθολικούς. Αν ισχύει όμως αυτό, τότε πρέπει να θεωρήσουμε πως όλα τα υπόλοιπα πιστεύω που αφορούν την πίστη της κάθε ομάδας ή ομολογίας αποτελούν πλάνη. Ή πως ο Θεός αναγκάζεται να εκτελέσει το σχέδιο του για την σωτηρία του ανθρώπου, αποκαλύπτοντας σ’ αυτές, μόνο ένα μέρος της αλήθειας και χρησιμοποιώντας ψέματα για τα υπόλοιπα μέρη.
Όμως όπως γνωρίζουμε, ο Χριστός, υποσχέθηκε στους Αποστόλους στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16 , στίχος 13, ότι θα τους στείλει το Άγιο Πνεύμα που θα τους οδηγήσει όχι σε μέρος της αλήθειας αλλά σε ολόκληρη την αλήθεια.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας, έχοντας επίγνωση αυτής της υπόσχεσης του Χριστού, κάθε φορά που παρουσιαζόταν απόπειρα παραχάραξης της αλήθειας, δηλαδή της ορθής πίστης και διδασκαλίας, συγκαλούσε τοπικές ή Οικουμενικές συνόδους. Οι σύνοδοι αυτοί, έβαζαν όρια μεταξύ της αλήθειας και της παραχάραξής της και επαναβεβαίωναν και αποσαφήνιζαν αυτά που οι Χριστιανοί πίστευαν παντού και πάντα από την εποχή των Αποστόλων και είχαν φτάσει σε αυτούς μέσω της αδιαλείπτου αποστολικής διαδοχής και διδαχής των Επισκόπων.
Αφήσαμε για το τέλος το πιο δυνατό επιχείρημα υπέρ της Ιεράς Παραδόσεώς μας. Και αυτό δεν είναι άλλο από το επιχείρημα, πως όποιος αρνείται αυτή την Παράδοση, στην ουσία αρνείται τον ίδιο τον Χριστιανισμό. Γιατί μας είναι άγνωστο ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι συνέγραψαν τα Ευαγγέλια. Πουθενά μα πουθενά δηλαδή, μέσα σε κανένα από τα Ευαγγέλια, δεν αναφέρεται το όνομα του αντίστοιχου Ευαγγελιστή. Τα ονόματα και των τεσσάρων Ευαγγελιστών, που έφτασαν σε μας σήμερα, τα γνωρίζουμε μόνο από τη ΠΑΡΑΔΟΣΗ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Θα θέλαμε να συστήσουμε, ένα υπέροχο βιβλίο που ασχολείται με την Ιερά Παράδοση και άλλα ζητήματα του Χριστιανισμού. Η αξία του έγκειται στο ότι ο συγγραφέας του, είναι ένας πρώην Αμερικανός προτεστάντης ο οποίος μετά από πολλές περιπλανήσεις του στις διάφορες προτεσταντικές ομολογίες, βρήκε καταφύγιο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ονομάζεται Ματθαίος Γκαλλάτιν και ο τίτλος του βιβλίου του είναι «Διψώντας για το Θεό», εκδόσεις «Η μεταμόρφωση του Σωτήρος», Μήλεσι 2006.
[1] Προτεσταντισμός ή Διαμαρτύρηση: Μία από τις τρεις μεγάλες ομάδες του Χριστιανισμού. Ιδρυτής της υπήρξε ο Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546), που “διαμαρτυρήθηκε” για τις αυθαιρεσίες του Πάπα. Σήμερα χωρίζεται σε 300 διαφορετικές ομολογίες (πιστεύω). Οι άλλες δύο ομάδες του Χριστιανισμού είναι η Ορθοδοξία και ο Καθολικισμός.
[1] Προτεσταντισμός ή Διαμαρτύρηση: Μία από τις τρεις μεγάλες ομάδες του Χριστιανισμού. Ιδρυτής της υπήρξε ο Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546), που “διαμαρτυρήθηκε” για τις αυθαιρεσίες του Πάπα. Σήμερα χωρίζεται σε 300 διαφορετικές ομολογίες (πιστεύω). Οι άλλες δύο ομάδες του Χριστιανισμού είναι η Ορθοδοξία και ο Καθολικισμός.
Πηγη : http://antiairetikos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου