Η  ΑΡΠΑΓΗ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΦΕΙΣ  ΜΕ  ΑΥΤΗΝ ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ  ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

  Διάφορες ομάδες αιρετικών Πεντηκοστιανών διδάσκουν την φοβερή κακοδιδασκαλία της ΑΡΠΑΓΗΣ της Εκκλησίας πριν τον ερχομό του Αντιχρίστου. Η διδασκαλία αυτή που είναι πλήρως αντιγραφική μαζί με τις ακολουθούσες αυτή πλάνες, χρησιμοποιείται από τους Πεντηκοστιανούς για ψυχολογικό εκβιασμό των θυμάτων της αίρεσης.

 Στα αφελή θύματα των αιρετικών Πεντηκοστιανών γίνεται ένας ψυχολογικός πόλεμος. Διδάσκονται από τους λυκοποιμένες τους ότι από στιγμή σε στιγμή ο Ιησούς Χριστός θα κατέβει από τον ουρανό για να «αρπάξει» την Εκκλησία του προκειμένου αυτή να αποφύγει την φοβερή περίοδο του Αντιχρίστου που θα επακολουθήσει. Οι διαστρεβλωτές των Γραφών ηγέτες των Πεντηκοστιανών ταυτίζουν την Εκκλησία ο καθένας με την ομάδα του και τρομοκρατώντας ψυχολογικά τα θύματα με τον φόβο της «μη αρπαγής»,τα πείθουν να μην αφήνουν την ομάδα και τα συγκρατούν. Έχουμε δηλαδή το ίδιο «κόλπο» με τον «Αρμαγεδώνα» των Ψευδομαρτύρων του Ιεχωβά. Όπως οι Χιλιαστές εκβιάζονται ψυχολογικά ότι αν αφήσουν την Οργάνωση της Σκοπιάς θα εκτελεστούν στον Αρμαγεδώνα, έτσι και οι Πεντηκοστιανοί εκβιάζονται ψυχολογικά ότι αν αφήσουν την «Εκκλησία» δεν θα Αρπαγούν !

 Η περί ΑΡΠΑΓΗΣ της Εκκλησίας αιρετική διδασκαλία των Πεντηκοστιανών έχει σε γενικές γραμμές ως εξής :

Ο Ιησούς κατεβαίνει αόρατα μέσα σε νεφέλες και αρπάζει τους Χριστιανούς που είναι ζωντανοί την ημέρα της Αρπαγής μαζί με τους  αναστηθέντας πρώτα Χριστιανούς των προηγούμενων αιώνων. Οι ασεβείς όλων των αιώνων και οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης ΔΕΝ  θα αναστηθούν κατά την ΑΡΠΑΓΗ. Το ΓΙΑΤΙ δεν θα αναστηθούν οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης μαζί με τους Δικαίους της Καινής δεν απαντάται με σοβαρότητα από τους Πεντηκοστιανούς. Οι Πεντηκοστιανοί λέγουν ότι ΜΟΝΟ οι εν Χριστώ κοιμηθέντες θα αναστηθούν. Ούτε επίσης εξηγούν ΓΙΑΤΙ θα αναστηθούν οι Δίκαιοι της Καινής Διαθήκης για να αρπαγούν μαζί με τους ζώντες Χριστιανούς προκειμένου να αποφύγουν την Μεγάλη Θλίψη του Αντιχρίστου. Υπάρχει περίπτωση ο Αντίχριστος να βασανίσει κοιμηθέντας Αγίους αν δεν είχαν αναστηθεί και αρπαχθεί;;; Και με τους Αγίους της Παλαιάς Διαθήκης τι γίνεται; Εγκαταλείπονται στο έλεος του Αντιχρίστου; Αν δεν μπορεί ο Αντίχριστος να βλάψει τους κοιμηθέντας Αγίους, τότε ΓΙΑΤΙ οι Άγιοι της Καινής Διαθήκης αρπάζονται και μάλιστα χωρίς του Αγίους της Παλαιάς Διαθήκης; Δηλαδή οι Πεντηκοστιανοί διδάσκουν ΤΜΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ !

Αφού λοιπόν ο Χριστός έρθει για Πρώτη φορά (μετά την Πρώτη Παρουσία του επί γης  όταν Γεννήθηκε από τη Θεοτόκο), ξαναφεύγει και έρχεται ο Αντίχριστος με την Μεγάλη Θλίψη.Στη διάρκεια της Μεγάλης Θλίψης όσοι δεν πάρουν το χάραγμα του Αντιχρίστου (666) γίνονται Άγιοι αφού εκτελούνται από τον Αντίχριστο. Άγιοι δηλαδή ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (αφού αυτή έχει αρπαχθεί στον ουρανό)!!!  Τώρα ΠΩΣ αγιάζεται κανείς εκτός Εκκλησίας και χωρίς το Άγιο Πνεύμα που είναι υποτίθεται ο ΚΑΤΕΧΩΝ που έφυγε από την Γη μαζί με την Εκκλησία για να έλθει ο Αντίχριστος), αυτό μόνο οι Πεντηκοστιανοί μπορούν να μας το πουν !!!  Στο τέλος της Μεγάλης Θλίψης ο Χριστός έρχεται για Δεύτερη φορά και νικά τον Αντίχριστο, γίνεται η ανάσταση των Δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης και των θυμάτων του Αντιχρίστου που δεν έλαβαν το Χάραγμα και ακολουθεί μία πραγματική  επίγεια Βασιλεία διάρκειας Χιλίων Χρόνων ! Οι Ασεβείς παραμένουν ακόμη νεκροί και ο Σατανάς δένεται !

Στο τέλος της  Χιλιετούς επίγειας Βασιλείας ο Σατανάς λύεται και ετοιμάζει την μάχη των αντίθεων δυνάμεων ενάντια στο Χριστό. Ο Χριστός έρχεται για Τρίτη φορά (!!!) μετά την Πρώτη του Παρουσία στη Γη. Αυτή η τελευταία έλευση (η τέταρτη κατά σειρά από την Γέννησή του) είναι η Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού !!! Ο Ιησούς νικά τον Σατανά, ο κόσμος αλλάζει και εμφανίζεται ο νέος Ουρανός και η νέα Γη, οι  Ασεβείς θα αναστηθούν και γίνεται η τελική Κρίση του Λευκού Θρόνου. Οι Ασεβείς μαζί με τον Διάβολο και τους Δαίμονες πάνε Κόλαση αιώνια και οι Δίκαιοι μαζί με τους Αγγέλους στον Παράδεισο !

 Αυτά τα φαιδρά διδάσκουν οι αιρετικοί Πεντηκοστιανοί με διάφορες παραλαγές ανά ομάδα. Παρατηρούμε λοιπόν πλήθος κακοδιδασκαλιών :

-Αρπαγή της Εκκλησίας ΠΡΙΝ την εμφάνιση του Αντιχρίστου.

-Τμηματική Ανάσταση Νεκρών.

-Πολλαπλές ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ του Ιησού.

-Χιλιετή επίγεια  βασιλεία, στο τέλος της οποίας γίνεται η Δευτέρα παρουσία, αν και έχουν προηγηθεί ανάμεσα στην Πρώτη και την Δεύτερη παρουσία και ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ για την Αρπαγή της Εκκλησίας και την εγκαθίδρυση της Χιλιετούς βασιλείας  !!!

Βέβαια οι Πεντηκοστιανοί δεν εξηγούν πως είναι δυνατόν η Δευτέρα παρουσία του Χριστού να λάβει χώρα στο τέλος μιας κατά γράμμα χιλιετούς περιόδου και ο Χρόνος της να παραμένει άγνωστος σαν τον χρόνο που ο κλέπτης έρχεται για να κλέψει !!! Αν τα Χίλια έτη είναι κατά γράμμα τότε ο Χριστός δεν έρχεται ως κλέπτης !

ΠΟΣΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ;

 Η Αγία Γραφή διδάσκει ΔΥΟ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ του Χριστού και όχι περισσότερες όπως οι Πεντηκοστιανοί! Η Πρώτη Παρουσία έχει γίνει και τελείωσε με την Ανάληψη του Ιησού Χριστού στον Ουρανό μετά την Ανάστασή του. Η Δεύτερη παρουσία αναμένεται και θα γίνει μετά την εμφάνισει του Αντιχρίστου. Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε θα καταστραφεί και θα γίνει γενική Ανάσταση νεκρών δικαίων και ασεβών για κρίση. Η Αρπαγή της Εκκλησίας συμπίπτει με την γενική ανάσταση και κρίση του κόσμου.

«ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσενεχθείς εις το πολλών ανενεγκείν αμαρτίας, εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίαςοφθήσεται τοις αυτόν απεκδεχομένοις εις σωτηρίαν» Εβραίους 9:28.

Ο Χριστός την ΔΕΥΤΕΡΗ φορά που θα εμφανιστεί θα σώσει αυτούς που τον περιμένουν. Και ο Χριστός σώζει πλήρως ! Δεν θα έρθει για να τους αρπάξει απλώς σε μία πρόσκαιρη σωτηρία από τον Αντίχριστο και μετά θα ξαναέρθει στο τέλος της υποτιθέμενης Χιλιετούς βασιλείας για να τους ξανά-σώσει από το λύσιμο του Σατανά και τον Αρμαγεδώνα !

« όπως αν έλθωσι καιροί αναψύξεως από προσώπου του Κυρίου και αποστείλη τον προκεχειρισμένον υμίνΧριστόν Ιησούν,  ον δεί ουρανόν μεν δέξασθαι άχρι χρόνων αποκαταστάσεως πάντων ων ελάλησεν ο Θεός δια στόματος πάντων αγίων αυτού προφητών απ’ αιώνος» Πράξεις 3:20-21

Το εδάφιο Πράξεις 3:21 αποτελεί σωστό κόλαφο για τους αιρετικούς Πεντηκοστιανούς. Ο Χριστός λέγει η Γραφή ΘΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΚΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν θα έλθει για να αρπάξει την Εκκλησία και θα ξανα-έλθει αργότερα για την Χιλιετή Βασιλεία και ξανά πάλι αργότερα για την Κρίση !!!

Διότι αν έλθει και αρπάξει την Εκκλησία και μετά εμφανιστεί ο Αντίχριστος τι είδους ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΤΩΝ είναι αυτή;;; Και κατόπιν όταν σύμφωνα με τους Πεντηκοστιανούς ξανα-έλθει για την Χιλιετή Βασιλεία τι είδους ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΤΩΝ είναι αυτή αφού στο τέλος της Χιλιετίας λύεται ο Σατανάς;;; Ωραία αποκατάσταση !

Το εδάφιο είναι σαφές «Χριστόν Ιησούν,  ον δεί ουρανόν μεν δέξασθαι άχρι χρόνων αποκαταστάσεως πάντων ων ελάλησεν ο Θεός δια στόματος πάντων αγίων αυτού προφητών απ’ αιώνος». Ο Χριστός παραμένει στον ουρανό ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ. Δεν ανεβοκατεβαίνει ο Χριστός πριν την εκπλήρωση των προφητειών ! (Ως Θεός βέβαια ο Χριστός είναι πανταχού παρών). Ας μην μας ξεγελούν λοιπόν οι διδάσκοντες πολλές ΕΛΕΥΣΕΙΣ του Χριστού σαν τους Πεντηκοστιανούς.

ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΓΡΑΦΗ ΤΜΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ ;

«έρχεται ωρα εν ή πάντες οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής αυτού,  και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» Ιωάννης 5: 28-29.

Ο Ιησούς Χριστός λέγει ότι έρχεται ΩΡΑ (Μία Ώρα), στην ΟΠΟΙΑ (εν η) ΠΑΝΤΕΣ οι νεκροί ακούν την φωνή του Υιού και γίνεται καθολική ανάσταση. Όχι μία ανάσταση πριν τον Αντίχριστο και άλλη μετά την Θλίψη και άλλη αργότερα  μετά από Χίλια χρόνια!

« τούτο δε εστι το θέλημα του πέμψαντός με πατρός, ίνα παν ό δέδωκέ μοι μη απολέσω εξ αυτού, αλλάαναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα.  τούτο δε εστι το θέλημα του πέμψαντός με, ίνα πας ο θεωρών τον υιόν και πιστεύων εις αυτόν έχη ζωήν αιώνιον, και αναστήσω αυτόν εγώ τη εσχάτη ημέρα.  ………ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν, και εγώ αναστήσω αυτόν τη εσχάτη ημέρα.  ……………  ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» Ιωάννης 6: 39-54.

Εν ΤΗ ΕΣΧΑΤΗ ΗΜΕΡΑ θα αναστηθούν οι Χριστιανοί, τα μέλη δηλαδή της Εκκλησίας που πιστεύουν στον Χριστό και κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του. Όχι πριν την έλευση του Αντιχρίστου για να αρπαγούν όπως μωρολογούν οι Πεντηκοστιανοί ψευδοποιμένες ! Δεν έρχεται ο Αντίχριστος ΜΕΤΑ την ΕΣΧΑΤΗ ΗΜΕΡΑ ούτε οι Ασεβείς θα αναστηθούν αιώνες μετά τους Χριστιανούς. Αν ο Αντίχριστος ερχόνταν μετά την έσχατη ημέρα (κατά τη οποία θα αναστηθούν οι πιστοί) γιατί αυτή ονομάζεται ΕΣΧΑΤΗ;;;   

«ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν· ο λόγος ον ελάλησα, εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» Ιωάννης 12:48.

 Ο Ιησούς ξεκάθαρα λέγει ότι ο κάθε άπιστος θα κριθεί ΕΝ ΤΗ ΕΣΧΑΤΗ ΗΜΕΡΑ, την ημέρα δηλαδή που θα αναστηθούν και οι εν Χριστώ κοιμηθέντες- Ιωάννης 6: 39-54. Άτοπη λοιπόν η διδασκαλία των αιρετικών ότι ανάμεσα στην ανάσταση των Πιστών και στην Κρίση των ασεβών μεσολαβεί περίοδος άνω των Χιλίων χρόνων (Μεγάλη Θλίψη + Χίλια έτη επίγειας βασιλείας).

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΡΠΑΓΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

 Κατά την Δευτέρα ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Ιησού Χριστού θα αναστηθούν οι Χριστιανοί και θα αρπαγουν στον ουρανό όχι γρηγορότερα όπως λέγουν οι Πεντηκοστιανοί. Οι δε Ασεβείς θα εγκαταλειφθούν στην αιώνια Κόλαση.

« Νυνί δε Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.  επειδή γαρ δι’ ανθρώπου ο θάνατος, και δι’ ανθρώπου ανάστασις νεκρών.  ωσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστω πάντες ζωοποιηθήσονται.  έκαστος δε εν τω ιδίω τάγματι· απαρχή Χριστός, έπειτα οι Χριστού εν τη παρουσία αυτού» Α Κορινθίους 15:20-23.

 Όπως είπαμε η Γραφή διδάσκει δύο Παρουσίες του Ιησού. Η πρώτη είχε λάβει τέλος  όταν ο Απ. Παύλος έγραψε την Α προς Κορινθίους επιστολή. Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ λοιπόν στην οποία αναφέρει ότι θα γίνει η ανάσταση των Χριστιανών είναι η Δεύτερη ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Χριστού. Τι έχουν να πουν οι Πεντηκοστιανοί ψευδοποιμένες;;; Γιατί λέγουν αντίθετα από τον Απόστολο Παύλο ότι οι Χριστιανοί δεν θα αναστηθούν στην Δευτέρα Παρουσία αλλά πολύ πιο νωρίς πριν την έλευση του Αντιχρίστου; Είναι ή δεν είναι αντιβιβλική η διδασκαλία τους;

« τούτο γαρ υμίν λέγομεν εν λόγω Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι εις την παρουσίαν του Κυρίου ου μη φθάσωμεν τους κοιμηθέντας·  ότι αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται απ' ουρανού, και οι νεκροί εν Χριστω αναστήσονται πρώτον,  έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα συν αυτοίς αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα» Α Θεσσαλονικείς 4:15-17.

  Στην ΠΑΡΟΥΣΙΑ (την Δεύτερη) του Κυρίου Ιησού Χριστού θα γίνει η Αρπαγή όχι νωρίτερα !

«Ερωτώμεν δε υμάς, αδελφοί, υπέρ της παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ημών επισυναγωγής επ' αυτόν,  εις το μη ταχέως σαλευθήναι υμάς από του νοός μήτε θροείσθαι μήτε δια πνεύματος μήτε δια λόγου μήτε δι' επιστολής ως δι' ημών, ως ότι ενέστηκεν η ημέρα του Χριστού.  μη τις υμάς εξαπατήση κατά μηδένα τρόπον· ότι εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιος της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ωστε αυτόν εις τον ναόν του Θεού ως Θεόν καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστί Θεός» Β Θεσσαλονικείς 2:1-4

 Ο Απ. Παύλος λέγει ότι η ΕΠΙΣΥΝΑΓΩΓΗ, δηλαδή το μάζεμα, η συγκέντρωση των Χριστιανών στον Χριστό θα γίνει στην ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Κυρίου  και όχι σε κάποια δήθεν προηγούμενη έλευση του Ιησού πριν την Δευτέρα Παρουσία του. Μάλιστα η ΕΠΙΣΥΝΑΓΩΓΗ θα γίνει ΜΕΤΑ την εμφάνιση του Αντιχρίστου όχι πριν.

 Και όμως οι Πεντηκοστιανοί επιμένουν ότι η συγκέντρωση των Πιστών στον Ιησού θα γίνει πρίν τον Αντίχριστο !!! Προκειμένου μάλιστα να ξεγελάσουν τους αφελείς παρερμηνεύουν το εξής χωρίο της Β προς Θεσσαλονικείς επιστολή του Απ. Παύλου : «και νυν το κατέχον οίδατε, εις το αποκαλυφθήναι αυτόν εν τω εαυτού καιρω·  το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας, μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται· και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος, ον ο Κύριος αναλώσει τω πνεύματι του στόματος αυτού και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού» Β Θεσσαλονικείς 2:6-8.

 Οι αιρετικοί ισχυρίζονται αυθαίρετα, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τα χωρία που προανέφερα, ότι η Εκκλησία θα αρπαχθεί πριν την εμφάνιση του Αντιχρίστου. Λέγουν ότι η Εκκλησία ή το Άγιο Πνεύμα ή και τα δύο είναι ΤΟ ΚΑΤΕΧΩΝ / Ο ΚΑΤΕΧΩΝ που εμποδίζει τον Αντίχριστο να εμφανιστεί ! Όταν λοιπόν φύγει με την Αρπαγή η Εκκλησία, αυτό σημαίνει ότι ΤΟ ΚΑΤΕΧΩΝ / Ο ΚΑΤΕΧΩΝ δεν είναι πλέον στη γη και ο Αντίχριστος δεν εμποδίζεται να έρθει ! Αυτό φυσικά αποτελεί εντελώς αυθαίρετη ερμηνεία. Διότι όπως είδαμε πρώτα θα έρθει ο Αντίχριστος και μετά θα μαζευτούν οι Χριστιανοί από τον Χριστό-«Ερωτώμεν δε υμάς, αδελφοί, υπέρ της παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ημών επισυναγωγής επ' αυτόν………  μη τις υμάς εξαπατήση κατά μηδένα τρόπον· ότι εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιος της απωλείας,  ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ωστε αυτόν εις τον ναόν του Θεού ως Θεόν καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστί Θεός» Β Θεσσαλονικείς 2:1-4.

 Απλώς οι αιρετικοί εκμεταλεύονται το γεγονός ότι η Γραφή δεν προσδιορίζει ακριβώς τι είναι ΤΟ ΚΑΤΕΧΩΝ / Ο ΚΑΤΕΧΩΝ και παρουσιάζοντας το σχετικό απόσπασμα απομονωμένο από τα συμφραζόμενα,το ερμηνεύουν όπως θέλουν ! Ισχυρίζονται χωρίς να το αποδεικνύουν από την Γραφή ότι  ΤΟ ΚΑΤΕΧΩΝ / Ο ΚΑΤΕΧΩΝ είναι το Άγιον Πνεύμα ή η Εκκλησία ή και τα δύο.

 Η Γραφή τους διαψεύδει. « και εδόθη αυτω πόλεμον ποιήσαι μετά των αγίων και νικήσαι αυτούς» Αποκάλυψη 13:7. Οι ΑΓΙΟΙ, δηλαδή η Εκκλησία, βρίσκεται στη γη την εποχή του Αντιχρίστου και αντιμετωπίζει την θεομάχο συμπεριφορά του. Δεν έχει αρπαχτεί η Εκκλησία για να γλυτώσει τους διωγμούς όπως φρονούν οι φειδόμενοι του σαρκίου τους αιρετικοί Πεντηκοστιανοί.  Οι μάρτυρες των ειδωλολατρικών διωγμών της αρχαίας Εκκλησίας ήταν κορόϊδα που υπέφεραν και οι Πεντηκοστιανοί θέλουν να αποφύγουν τους διωγμούς;

 Ας μας εξηγήσουν οι Πεντηκοστιανοί : ΠΩΣ γίνεται να υπάρχουν ΑΓΙΟΙ την εποχή του Αντιχρίστου στην γη αν η Εκκλησία και το Άγιο Πνεύμα έχουν φύγει;;;; Αποκτάται η Αγιότητα ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας και χωρίς το Άγιο Πνεύμα;

« προσελθόντες δε οι δούλοι του οικοδεσπότου είπον αυτω• κύριε, ουχί καλόν σπέρμα έσπειρας εν τω σω αγρω; πόθεν ουν έχει ζιζάνια; ο δε έφη αυτοίς• εχθρός άνθρωπος τούτο εποίησεν. οι δε δούλοι είπον αυτω• θέλεις ουν απελθόντες συλλέξωμεν αυτά; ο δε έφη• ου, μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια εκριζώσητε άμα αυτοίς τον σίτον•άφετε συναυξάνεσθαι αμφότερα μέχρι του θερισμού, και εν καιρω του θερισμού ερώ τοις θερισταίς• συλλέξατε πρώτον τα ζιζάνια και δήσατε αυτά εις δέσμας προς το κατακαύσαι αυτά, τον δε σίτον συναγάγετε εις την αποθήκην μου» Ματθαίος 13:27-30

«ο δε αγρός εστιν ο κόσμος· το δε καλόν σπέρμα, ούτοί εισιν οι υιοί της βασιλείας· τα δε ζιζάνιά εισι οι υιοί του πονηρού» Ματθαίος 13:38

«άφετε συναυξάνεσθαι αμφότερα μέχρι του θερισμού»

Στον ΘΕΡΙΣΜΟ = συντέλεια των αιώνων θα πάρει ο Κύριος τους δικούς του.....όχι νωρίτερα! «ο δε θερισμός συντέλεια του αιώνός εστιν» Ματθαίος 13:39

 Ίσως ρωτήσει κάποιος και ποίο είναι ΤΟ ΚΑΤΕΧΩΝ / Ο ΚΑΤΕΧΩΝ που εμποδίζει τον Αντίχριστο να έρθει; Σίγουρη απάντηση δεν μπορούμε να δώσουμε διότι η Γραφή δεν λέγει περισσότερα. Και δεν λέγει η Γραφή περισσότερα διότι οι Θεσσαλονικείς εκείνη την εποχή ΗΞΕΡΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ περί τίνος πρόκειται- «και νυν το κατέχον οίδατε» Β Θεσσαλονικείς 2:6. Εμείς στην εποχή μας δεν ξέρουμε. Μόνο να εικάσουμε μπορούμε. Ίσως ΤΟ ΚΑΤΕΧΩΝ / Ο ΚΑΤΕΧΩΝ είναι ο εκάστοτε κατακτητής, το εκάστοτε έθνος στο οποίο ήταν υποδουλωμένη η Ιουδαία. Στην εποχή μας, εποχή Σιωνιστικής ηγεμονίας επί της οικουμένης, στην Ιουδαία δεν υπάρχει πλέον κατακτητής αλλά ισχυρό Σιωνιστικό κράτος που περιμένει τον «Μεσσία»(Αντίχριστος)!

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ, ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ ΕΔΑΦΙΟΥ ΙΩΑΝ. Γ:13. ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΜΑΧΗ ΦΡΑΣΗ «Ο ΩΝ ΕΝ ΤΩ ΟΥΡΑΝΩ»> ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;,

Τού Γεωργίου Τσιμπιρίδη

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ, ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ ΕΔΑΦΙΟΥ ΙΩΑΝ. Γ:13. ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΜΑΧΗ ΦΡΑΣΗ «Ο ΩΝ ΕΝ ΤΩ ΟΥΡΑΝΩ» ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

      ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΙΩΑΝ. Γ:13

«Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ τού ουρανού καταβάς, ο υιός τού ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ» (ΙΩΑΝ. Γ:13).

   Εις το χωρίο τούτο τινές εκ τών ερμηνευτών διαπράττουν ένα σφάλμα. Εφαρμόζουν εις τον Χριστόν το ‘καταβάς’ μόνον, όχι και το ‘αναβέβηκεν’. Έτσι π.χ. ο Heinrich August Wilhelm Meyer μεταφράζει: «Ουδείς εκ τών ανθρώπων έχει ανέβει εις τον ουρανό εκτός εκείνου, ο οποίος, χωρίς να ανεβεί από τής γης, κατέβει εκ τού ουρανού». Αλλά μετά το ‘ει μη’ εξυπακούεται ‘αναβέβηκεν εις τον ουρανόν’. Αυτό απαιτεί η φυσική σύνταξη τού ‘ει μη’. Αυτό απαιτεί επίσης η χρήση τής μετοχής ‘καταβάς’ και όχι τού ρήματος ‘κατέβη’.

   Εάν δηλαδή το πράγμα είχε όπως κάποιοι ερμηνευτές νομίζουν, μετά το ‘ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν’ ο Ευαγγελιστής θα έγραφε ‘ει μη κατέβη εκ τού ουρανού, ο υιός τού ανθρώπου’. Ουδείς δηλαδή ανέβη, ειμή μόνον είς (ένας) κατέβη. Η σύνταξη φαίνεται καλύτερα, εάν, παραλείποντες τις άλλες λέξεις τού χωρίου, περιορισθούμε εις το ‘ουδείς αναβέβηκεν ει μη ο καταβάς’, και κυρίως εάν θέσουμε το ερώτημα: Η έναρθρος μετοχή ‘ο καταβάς’ τί είναι συντακτικώς, εάν όχι υποκείμενο τού εξυπακουομένου ρήματος ‘αναβέβηκεν;

   Ο Ευαγγελιστής έγραψε ‘ο καταβάς’, όχι ‘κατέβη’, όπως αποδίδουν τινές τών ερμηνευτών συγχέοντες υποκείμενο και ρήμα κατ’ ασύγγνωστον συντακτικόν σφάλμα κι όπως εσφαλμένως έχουν καταλάβει το χωρίο οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά που νομίζουν ότι η Γραφή είναι εύκολη εις την ερμηνεία.

       ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΙΩΑΝ. Γ:13

   Αλλά πώς ο Χριστός ’αναβέβηκεν εις τον ουρανόν’ πριν να κατέβει εις την γη; Το παράδοξο τούτο, το οποίο και οδήγησε εις την εσφαλμένη υπό τινών ερμηνευτών αντίληψη και απόδοση τού ΙΩΑΝ. Γ:13, την καλυτέρα εξήγηση ευρίσκει εις τον ομοίως παράδοξον περί αναβάσεως και καταβάσεως τού Γιαχβέ μεταξύ ουρανού και γης λόγον τού ΠΑΡΟΙΜ. ΚΔ:27 (Λ:4 Εβρ.) «Τίς ανέβη εις τον ουρανόν και κατέβη; Τίς συνήγαγε τον άνεμον εν ταις χερσίν αυτού;». Ως απάντηση βεβαίως εξυπακούεται: ‘Ουδείς, ειμή μόνον ο Γιαχβέ τρόπον τινά ανεβοκατεβαίνει μεταξύ ουρανού και γης’!

   Όπως εις το χωρίο τών Παροιμιών ο Γιαχβέ παρίσταται, ότι ανέβη εις τον ουρανό και κατέβη, κατά παρόμοιον τρόπο και εις το χωρίον τού Ιωάννου ο Χριστός παρίσταται, ότι ανέβη εις τον ουρανόν και κατέβη εκ τού ουρανού. Ο Γιαχβέ και ο Χριστός τρόπον τινά ανέρχονται και κατέρχονται μεταξύ ουρανού και γης όπως ο οικοδεσπότης ανέρχεται και κατέρχεται μεταξύ τού ανωτέρου και κατωτέρου ορόφου τής οικίας αυτού. Όπισθεν τού τοιούτου τρόπου εκφράσεως κρύπτεται η αλήθεια ΤΗΣ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ, ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ ΓΙΑΧΒΕ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!

   Η ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟΣ παρουσία τού Λόγου Χριστού επί τής γης ΚΑΙ εν ουρανώ, αποδεικνύεται περιφανώς εκ τής εν τω χωρίω φράσεως τού Ιησού περί τού εαυτού Του ‘ο ων εν τω ουρανώ’. Η μετοχή ‘ο ων’ κατ’ άλλους έχει έννοια παρατατικού, κατ’ άλλους ενεστώτος. Αλλά μετά την εφαρμογή τού ‘αναβέβηκεν εις τον Χριστόν δεν δυνάμεθα να παραδεχθούμε, ότι έχει έννοια παρατατικού. Διότι πώς ήτο δυνατόν να πει ο Χριστός, ότι Αυτός μόνον ανέβη εις τον ουρανόν, ο οποίος ήτο εν τω ουρανώ; Αφού ήτο εν τω ουρανώ, πώς ανέβη; Το ‘ήτο’ και το ‘ανέβη’ αντίκεινται μεταξύ των. Η μετοχή ‘ο ων’ έχει λοιπόν σημασία ενεστώτος.

            Η ΟΡΘΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΙΩΑΝ. Γ:13

Η δε έννοια τού όλου χωρίου είναι η εξής αγαπητοί αναγνώστες:

   Ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν ειμή μόνον ο Χριστός. Ότι δε ο Χριστός ανέβη εις τον ουρανόν, είναι σύμφωνον προς το ότι κατέβη εκ τού ουρανού. Η κατάβασις εκ τού ουρανού προϋποθέτει την ανάβασιν εις τον ουρανόν. Αλλά επειδή ο Χριστός εμφανίζει τον Εαυτό Του ως καταβάντα εκ τού ουρανού, για να μην θεωρηθεί, ότι δεν είναι πλέον εις τον ουρανόν, προσθέτει ‘ο ων εν τω ουρανώ’, δηλαδή ‘ο οποίος είναι εις τον ουρανόν’, παρά το γεγονός ότι ευρίσκεται επί τής γης (πρβλ «...παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν, ίνα όπου ειμί εγώ, και υμείς ήτε» (ΙΩΑΝ. ΙΔ:3) δηλαδή «...θα σάς παραλάβω κοντά μου, ώστε, όπου είμαι εγώ, να είστε κι εσείς». Επί γης ευρισκόμενος ο Χριστός, δια τού ειμί εννοεί, ότι ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΟΥΡΑΝΟΙΣ!!!

   Οπωσδήποτε δια τής εν ΙΩΑΝ. Γ:13 περί αναβάσεως τού Χριστού εις τον ουρανόν και καταβάσεως εις την γην φρασεολογία, η οποία ανταποκρίνεται προς την όμοια περί τού Γιαχβέ φρασεολογία τού ΠΑΡΟΙΜ. ΚΔ:27 (Λ:4 Εβρ.), Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ! Όχι βεβαίως ως πρόσωπο, όπως ανοήτως καταλαβαίνουν τινές εκ τών ακολούθων τού ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ ή όπως αναισχύντως και συκοφαντικώς ερμηνεύει η Σκοπιά επί σκοπώ να σπιλώσει το Τριαδολογικό πιστεύω τού Χριστιανικού κόσμου (όρα  Σκοπιά 15.05.1988, σελ.21 και Πώς να συζητάτε λογικά από τις Γραφές’, έκδ.1987, σελ.405), αλλά ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ! ΓΙΑΧΒΕ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΣ ΜΙΑ ΘΕΟΤΗΣ!

           ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΙΩΑΝ. Γ:13

   Η φράσις ‘ο ων εν τω ουρανώ’, που κατά τινές εκ τών αιρετικών δεν είναι τίποτε άλλο παρά νόθα προσθήκη εις το κείμενο, μαρτυρείται από τούς εξής κώδικες:

Α Ε G H K M N S U V(vid) Υ Γ Δ Λ Θ Ψ Ω 047 050 0211 f1 f13 2 28 157 180 205 565 579 597 700 892 1071 1243 1292 1342 1424 1505 2561 uk it(a, aur, b, c, f, ff2, j, l, q, r1) vg syr (p, h) cop (bopt) arm eth geo (1) slav (Σύνολο 48)

Και από τούς εξής Πατέρες και Εκκλησιαστικούς συγγραφείς:

Ιππόλυτος Ρώμης, Ωριγένης, Αδαμάντιος, Ευστάθιος, Ψευδο–Διονύσιος, Αμφιλόχιος, Επιφάνιος, Χρυσόστομος, Paul-Emesa, Κύριλλος, Ησύχιος, Θεοδώρητος, Ιωάννης Δαμασκηνός, Αμβρόσιος, Ιερώνυμος, Αυγουστίνος (Σύνολο 16)

   Το χωρίο τώρα, χωρίς την επίμαχη φράση ‘ο ων εν τω ουρανώ’, μαρτυρείται από τούς εξής κώδικες:

P (63 acc Swanson) P (66) P (75) א B L T W (s) 083 086 33 1010 1241 1293 cop (sa, bopt, ach2, fay, geo2) (Σύνολο 15)

Και από τούς εξής Πατέρες και Εκκλησιαστικούς συγγραφείς:

Τατιανός, Ωριγένης, Eυσέβιος, Αδαμάντιος, Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Apollinaris, Γρηγόριος Νύσσης, Δίδυμος, Επιφάνιος, Κύριλλος, Θεοδώρητος, Ιερώνυμος, (Σύνολο 12)

(Όλες οι ανωτέρω παραπομπές προέρχονται εκ τού David Robert Palmer, The Gospel of John, edition 2010, page 6)

   Παρατηρούμε δηλαδή, ότι η γραφή που περιλαμβάνει την επίμαχη φράση ‘ο ων εν τω ουρανώ’ μαρτυρείται από 48 Μεγαλογράμματους και Μικρογράμματους κώδικες, ενώ η γραφή που δεν περιλαμβάνει την εν λόγω φράση μαρτυρείται ΜΟΝΟΝ από 15! Οι δε Πατέρες κι Εκκλησιαστικοί συγγραφείς που μαρτυρούν την γραφή που περιλαμβάνει την επίμαχη φράση ‘ο ων εν τω ουρανώ’ είναι 16, ενώ αυτοί που δεν περιλαμβάνουν την εν λόγω φράση εις τα συγγράμματά τους είναι ΜΟΝΟΝ 12!

Άξιον δε ιδιαιτέρας προσοχής είναι και το εξής γεγονός:

   Η αρχαιοτέρα μαρτυρία Πατρός τής Εκκλησίας που ποεί μνείαν τής παραδόξου ρήσεως τού Θεανθρώπου, περιλαμβάνοντας την επίμαχη φράση ‘ο ων εν τω ουρανώ’, είναι τού Ιππολύτου Ρώμης και ανάγεται εις τις αρχές τού 3^ου αιώνος μ.Χ., δηλαδή 200 σχεδόν έτη προγενεστέρα κι από τούς αρχαιοτέρους σωζομένους χειρογράφους κώδικες!!! Η Εκκλησία δηλαδή γνώριζε την παράδοξη ρήση τού Χριστού, περιλαμβανομένης τής επιμάχου φράσεως, ΗΔΗ από τον 3^ον αιώνα μ.Χ. Άρα όταν οι αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά ισχυρίζονται, ότι η συγκεκριμένη φράσις είναι εμβόλιμος και μεταγενεστέρα, όλοι καταλαβαίνουμε το ανυπόστατο και γελοίο τού συγκεκριμένου ισχυρισμού των.

   Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο τού Ιερού Πατρός, για να διαπιστώσουμε άπαντες τού λόγου το αληθές:

«Τούτο δε ουκ εγώ λέγω, αλλ’ αυτός μαρτυρεί ο καταβάς εκ τού ουρανού· ούτω γαρ λέγει· ‘Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ τού ουρανού καταβάς ο υιός τού ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ’. Τί ουν ζητεί παρά το ειρημένον; Μήτι ερεί, ότι εν ουρανώ σαρξ ην;» (Ιππολύτου Ρώμης, Εις την αίρεσιν Νοητού, κεφ.4, Patrologia Graeca, τόμ.10, 809) 

   Aς αναφέρουμε όμως και τούς κώδικες που αναγράφονται εις τα Κριτικά Κείμενα, για να τελειώνει άπαξ δια παντός το θέμα όσον αφορά εις το συγκεκριμένο παράδοξο χωρίο:

   Η φράσις ‘ο ων εν τω ουρανώ’, που κατά τούς ακολούθους τού ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ δεν είναι τίποτε άλλο παρά νόθα προσθήκη εις το κείμενο, μαρτυρείται από τούς εξής κώδικες:

Α Δ Θ Ψ 050 f (1) f (13) 28 157 180 205 565 579 597 700 892 1006 1071 1243 1292 1342 1424 1505 Byz [E G H N] Lect it (a, aut, b, c, f, ff2, j, l, q, r1) vg syr (p, h) cop (bopt) arm eth geo slav (Σύνολο 33)

Κι από τούς εξής Πατέρες και Εκκλησιαστικούς συγγραφείς:

Ιππόλυτος Ρώμης, Ωριγένης, Αδαμάντιος, Ευστάθιος, Ψευδο–Διονύσιος, Αμφιλόχιος, Επιφάνιος, Χρυσόστομος, Paul-Emesa, Κύριλλος, Ησύχιος, Θεοδώρητος, Ιωάννης Δαμασκηνός, Αμβρόσιος, Ιερώνυμος, Αυγουστίνος (Σύνολο 16)

Το χωρίο τώρα, χωρίς την επίμαχη φράση ‘ο ων εν τω ουρανώ’, μαρτυρείται από τούς εξής κώδικες:

P (66) P (75) א B L T W (supp) 083 086 33 1010 1241 cop (sa, bopt, ach2, fay) geo2 (Σύνολο 14)

Κι από τούς εξής Πατέρες και Εκκλησιαστικούς συγγραφείς:

Τατιανός, Ωριγένης, Eυσέβιος, Αδαμάντιος, Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Apollinaris, Γρηγόριος Νύσσης, Δίδυμος, Επιφάνιος, Κύριλλος, Θεοδώρητος, Ιερώνυμος, (Σύνολο 12)

(Όλες οι ανωτέρω παραπομπές ελήφθησαν εκ τού Κριτικού Κειμένου τής Καινής Διαθήκης τών Bruce M. Metzger, Kurt Aland, Carlo M. Martini, Johannes Karavidopoulos, Barbara Aland, έκδ.1993).

   Παρατηρούμε δηλαδή ΚΑΙ ΕΔΩ, ότι η γραφή που περιλαμβάνει την επίμαχη φράση ‘ο ων εν τω ουρανώ’ μαρτυρείται από 33 Μεγαλογράμματους και Μικρογράμματους κώδικες, ενώ η γραφή που δεν περιλαμβάνει την εν λόγω φράση μαρτυρείται ΜΟΝΟΝ από 14! Οι δε Πατέρες κι Εκκλησιαστικοί συγγραφείς που μαρτυρούν την γραφή που περιλαμβάνει την επίμαχη φράση ‘ο ων εν τω ουρανώ’ είναι 16, ενώ αυτοί που δεν περιλαμβάνουν την εν λόγω φράση εις τα συγγράμματά τους είναι ΜΟΝΟΝ 12!

   Γιατί λοιπόν, αγαπητοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, να εκλάβουμε ως νόθα την γραφή που περιλαμβάνει την επίμαχη φράση ‘ο ων εν τω ουρανώ’, όταν αυτή μαρτυρείται από διπλάσιους ή ακόμη και τριπλάσιους κώδικες εν σχέσει προς την γραφή που δεν την περιλαμβάνει;;; Επειδή δεν αρέσει εις την Εταιρία Σκοπιά, λόγω τής ζημιάς που τής προκαλεί εις το δογματικό της πιστεύω, όσον αφορά εις το πρόσωπο τού Χριστού;

Λόγος περί μετανοίας

                                                                 Εισαγωγικόν

Η μετάνοια είναι μυστήριον της αγάπης του Θεού. Είναι χάρις και μέγιστον δώρον του ουρανίου Πα­τρός προς τον πεπτωκότα άνθρωπον, η οποία εδόθη εις αυτόν μετά την χάριν του αγίου βαπτίσματος και ανανεώνει και ανακαινίζει το μολυνθέν εκ της αμαρ­τίας βάπτισμα. Δια της μετανοίας αναγεννάται εν τω Θεώ κάθε ψυχή, ήτις ενεκρώθη υπό της αμαρτίας.

Η άπειρος αγάπη του Θεού εδημιούργησε τον άν­θρωπον, δια να μετέχη εις την θείαν Ζωήν, να ζη εν τω Θεώ με τους αδελφούς του εντός της Εκκλησίας. Κάθε απομάκρυνσις από τον Θεόν και τον συνάνθρωπον αποτελεί αμαρτίαν, ήτις χωρίζει και αποκόπτει την ψυχήν από τον Θεόν και απομονωμένην την οδη­γεί εις τον θάνατον. «Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θά­νατος»1.

Το προπατορικόν αμάρτημα εκληροδότησεν εις την ανθρωπίνην φύσιν την ροπήν προς το κακόν. Δια τούτο είναι εύκολος η κατολίσθησις και η πτώσις του ανθρώπου εις την αμαρτίαν, αλλά και εύκολος η επανόρθωσις αυτού και αποκάθαρσις δια της μετανοίας.

Η μετάνοια είναι θεοσύστατον μυστήριον και αποτελεί την θύραν του θείου ελέους, δια της οποίας εισερχόμεθα και πάλιν εις την αιώνιον ζωήν. Η ευαγγε­λική ρήσις «μετανοείτε και πιστεύετε εν τω ευαγγελίω»2, περικλείει όλην την αγάπην του Θεού. Ο Πα­νάγιος Θεός παρέχει εις τον άνθρωπον δύο μεγάλα και σωτήρια δώρα. Το δώρον της πίστεως και το δώ­ρον της μετανοίας. Δι' αυτών καλεί πάντα άνθρωπον εις επιστροφήν εν τη θεία ζωή. «Ως και τους εθνι­κούς, οπόταν θέλουσι μετανοείν, εις την εκκλησίαν προσδεχόμεθα»3.

Θύρα θείου ελέους η μετάνοια! Αλλά τί είναι με­τάνοια; Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγουν ότι μετάνοια είναι η αλλαγή του νοός. Είναι η συναίσθησις της αμαρτωλότητος, η αναγνώρισις των αμαρ­τημάτων και η αυτοκαταδίκη, η κατά Θεόν λύπη δια την προσβολήν της θείας αγάπης, η εκούσιος άρνησις του κακού και η σταθερά απόφασις να μη επαναληφθή η αμαρτία. Διότι αμαρτία είναι άρνησις του Θείου θελήματος, απομάκρυνσις από του Θεού, απώ­λεια της ζωοποιού χάριτος του Αγίου Πνεύματος και, κατά συνέπειαν, θάνατος της ψυχής. Δια της μετα­νοίας, όμως, παρέχεται η συγχώρησις και γίνεται πα­ντελής απάλειψις πασών των αμαρτιών εις τον μετανοούντα και εξομολογούμενον και ανασύνδεσις αυτού μετά του Θεού.

«Το σφάλλεσθαι ανθρώπινον, το μετανοείν θείον δώρον». Διότι «ουκ έστι ουδεμία κακία, μετανοία μη λυομένη»4. Η συναίσθησις της αμαρτωλότητος και η αναγνώρισις των αμαρτημάτων δεν είναι εύκολος εις τον άνθρωπον, ο οποίος ετρώθη υπό της αμαρτίας και εκυριεύθη υπό της φιλαυτίας και του εγωισμού. Δια τούτο η μετάνοια, ως θείον χάρισμα, αποκτάται δια θερμής προσευχής. Μόνον αν η θεία Χάρις φωτίση τον νουν του ανθρώπου και ίδη την θείαν ωραιότητα και την οικείαν ασχημοσύνην, μόνον τότε είναι δυνα­τή η μετάνοια, η αλλαγή του νοός, του φρονήματος, η αλλαγή της ζωής. Τότε ο νους αφήνει τα υλικά και μάταια, τα χαμερπή και νεκροποιά, και αρπάζεται υπό της θείας Χάριτος εις τα ουράνια, εις τον κόσμον του Θεού, εις την αιώνιον ζωήν.

Η μετάνοια βιώνεται μόνον με το φως του Χριστού. Όταν ο νους αντικατοπτρίζεται εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, θεωρεί την αμαύρωσιν της θεοειδείας εαυτού και πλήττει την καρδίαν του ανθρώπου με την κατά Θεόν λύπην, που φέρει την μετάνοιαν. Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι το μέτρον του ανθρώπου, που έχει πλασθή, δια να φθάση εις την κατά χάριν θέωσιν. Δια τούτο είναι απαραίτητος η Χριστογνωσία, δια να γίνη εφικτή η αυτογνωσία, που οδηγεί εις την μετάνοιαν.

Δια της Χριστογνωσίας κατερχόμεθα εις το μυ­στηριώδες καταγώγιον της ψυχής και με το φως του Θεανθρώπου Χριστού ανιχνεύομεν τα εσώτερα βάθη της ψυχής μας. ανακαλύπτομεν ημαυρωμένην την ει­κόνα του επουρανίου, την οποίαν εδώρισεν εις ημάς η άπειρος φιλανθρωπία του Θεού.

Η ανακάλυψις αυτή είναι πολύ οδυνηρά και το­σούτον μάλλον όσον βαθυτέρα έγινε η Χριστογνωσία. Ο πόνος της ψυχής δια την καταστροφήν της θείας εικόνος, δια την απώλειαν της θείας Χάριτος και τον χωρισμόν από του Θεού, γίνεται οξύτατος και οδηγεί τον άνθρωπον εις πραγματικήν μετάνοιαν, η οποία δεν έχει τέλος εις την επίγειον ζωήν. Η μετάνοια αρ­χίζει με την ενατένισιν της θείας και παναπείρου φι­λανθρωπίας και αγαθότητος του Θεού και την συναίσθησιν της ανθρωπίνης μηδαμινότητος και κακίας.

Η αντιπαραβολή της θείας Αγαθωσύνης και της ανθρωπίνης αμαρτωλότητος προκαλεί παροξυσμόν συντριβής και αρχήν μετανοίας, η οποία ελκύει την θείαν Χάριν δια της ενωδύνου προσευχής.

Πηγή και αφορμαί της μετανοίας

Η άπειρος αγάπη του Θεού χειρίζεται παντοίους τρόπους, δια να επαναφέρη τον άνθρωπον εις την αρχαίαν αυτού κατάστασιν και να ποιήση αυτόν μέτοχον της θείας ζωής. Εις κάθε είσοδον των οδών της μετανοίας η παναγαθότης του Θεού αναμένει τον άν­θρωπον, δια να βοηθήση να βαδίση τον στενόν και τεθλιμμένον δρόμον, ο οποίος οδηγεί εις την απέραντον και πανευφρόσυνον ασιλείαν του ουρανού.

Όλαι αι αφορμαί της μετανοίας έχουν την εκκίνησίν των εις την άμετρον φιλανθρωπίαν του Θεού. Η θεία φιλανθρωπία εξεδηλώθη από την πρώτην στιγ­μήν της πτώσεως των πρωτοπλάστων. Ο Πανάγαθος Πατήρ με φιλόστοργον απαλότητα ανεκάλεσε τον Α­δάμ αμέσως μετά την πτώσιν. «Αδάμ πού ει;»5. Με την κλήσιν αυτήν εφανέρωσεν ο Θεός όλην την φιλικήν Του διάθεσιν και πρόθεσιν προς συγχώρησιν. Διότι δεν επέπληξε το πεπτωκός πλάσμα Του, ούτε καν ήλεγξεν αυτό, αλλ' ήνοιξε διάλογον πατρικόν μετ' αυτού και το παρώτρυνε να ομολογήση το σφάλ­μα του και να μετανοήση, δια να του χαρίση την συγγνώμην και την άφεσιν. Εάν ο Αδάμ μετενόει και εμέμφετο τον εαυτόν του, δεν θα εγεύετο της αυστηρότητος του Θεού ούτε του επιτιμίου της εξώσεως εκ του Παραδείσου και του πικρού θανάτου. Η δικαιο­λογία των πρωτοπλάστων και η αμετανοησία των επέβαλον την τιμωρίαν, η οποία δεν είχεν εκδικητικόν χαρακτήρα, αλλά παιδαγωγικόν και σωτηριώδη, δια να οδηγηθή ο άνθρωπος δια της μετανοίας εις την σωτηρίαν. Η απώλεια της θείας Χάριτος, η έξωσις εκ του παραδείσου, η ενώδυνος ζωή και ο επικείμενος θάνατος έφερον τον Αδάμ εις μετάνοιαν, αλλά πλέον δεν ήτο δυνατή η επαναφορά του εις την προτέραν κα­τάστασιν. Εχρειάζετο το μυστήριον της θείας ενανθρωπήσεως, της σταυρικής θυσίας του μονογενούς Υι­ού του Θεού και η Ανάστασις Αυτού, δια να γίνη δυ­νατή η απολύτρωσις του ανθρωπίνου γένους εκ της α­μαρτίας.

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς κατά την ενανθρώπησίν Του ήρχισε το απολυτρωτικόν έργον Του με τους λό­γους: «Μετανοείτε.6. Η μετάνοια είναι η επιστροφή προς τον Θεόν. Ο ίδιος όμως ο Κύριος μας λέγει: «ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο Πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυ­τόν»7. ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρα­νών»

Ο Θεός εν τη απείρω αγαθότητι Αυτού ελκύει τον απομακρυθέντα άνθρωπον και πάλιν πλησίον του. Αυ­τός ρίπτει τον σπόρον της μετανοίας εις την χερσωμένην γην της καρδίας του ανθρώπου και Αυτός δη­μιουργεί συνθήκας καταλλήλους, δια να βλάστηση ο σπόρος της μετανοίας. Ο Θεός με την αγάπην Του ελ­κύει προς εαυτόν. Η μετάνοια, την οποίαν προσφέρομεν εις τον Θεόν, είναι δώρον της ιδικής Του ευσπλα­χνίας: «Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν».

Η γνώσις του Θεού, ως Θεού ελέους και αγάπης και η συναίσθησις της ιδίας αμαρτωλότητος είναι θείον δώρον, το οποίον χαρίζεται εις τον άνθρωπον κατόπιν πολυμόχθου και ενωδύνου προσευχής. Αλλά και η δύναμις της προσευχής είναι δώρον Θεού και παραχωρείται εις όποιον ταπεινούται ενώπιον του θείου μεγαλείου και αναζητεί ενθέρμως την θείαν αγά­πην. Εις το μυστήριον της μετανοίας τα πάντα εξαρ­τώνται από την θείαν Χάριν. Ο Θεός αναμένει το πρώτον μικρόν και αβέβαιον βήμα του ανθρώπου προς την πατρικήν αγάπην και τότε Εκείνος ως φιλόστοργος Πατήρ δρομαίως κάνει τα ενενήκοντα εννέα βήματα και εναγκαλίζεται τον επιστρέφοντα άνθρω­πον.

«....δια τούτο είρηκα υμίν ότι ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη η δεδομένον αυτώ εκ του Πατρός μου»8. Το θείον έλεος είναι αυτό που καλεί τους πάντας εις μετάνοιαν, μετερχόμενον διαφόρους τρόπους δι' εκάστην ψυχήν, αναλόγους προς την πνευματικήν κατάστασιν αυτής.

Υπάρχουν ευαίσθητοι ψυχαί, αι οποίαι κατατρυφούν εις την θείαν αγάπην και συντρίβονται από την απειρίαν αυτής. εξ ευγνωμοσύνης δε ορμούν εις την οδόν της μετανοίας, δια να δυνηθούν να ανταποκρι­θούν εις το θείον έλεος με την αυταπάρνησιν και την αυτοθυσίαν. Αι ψυχαί αυταί ταπεινούνται ευκόλως, γί­νονται δεκτικαί της θείας Χάριτος και ανυψούνται τα­χέως εις την αγάπην του Θεού.

Υπάρχουν όμως και αδιάφοροι ή και ανάλγητοι και σκληροκάρδιοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν συγκινούνται από τας θείας δωρεάς και την πατρικήν αγάπην του Θεού. Εις αυτάς τας περιπτώσεις το έλεος του Θε­ού καταδιώκει τους μακρύνοντας εαυτούς από του Θε­ού με παιδαγωγικούς τρόπους. Παραχωρούνται διάφο­ροι δοκιμασίαι, αι οποίαι γίνονται αφορμαί μετανοίας και καταφυγής εις τους πατρικούς κόλπους. Αι δοκι­μασίαι αυταί άλλοτε αφορούν εις την ψυχήν του αν­θρώπου και άλλοτε εις το σώμα αυτού. Ψυχικαί είναι: η κατολίσθησις εις αμαρτίας, ο σκοτασμός της ψυ­χής, η διασάλευσις της πίστεως, η απώλεια της ελπί­δος, η στέρησις της χαράς, η έλλειψις της αγάπης, η κατάθλιψις και απογοήτευσις και, το χείριστον πά­ντων, η απομάκρυνσις της θείας Χάριτος και η εγκατάλειψις. Πειρασμοί δε που αφορούν εις το σώμα εί­ναι αι διάφοροι ασθένειαι και ο κόπος και ο μόχθος προς ζωοτροφίαν.

Όλαι αυταί αι δοκιμασίαι και ποικίλαι άλλαι, ό­πως συκοφαντίαι, εξουδενώσεις, αδικίαι, προπηλακί­σεις, προδοσίαι, καταδιώξεις, θάνατοι προσφιλών αν­θρώπων, που προκαλούν μελέτην του μυστηρίου του θανάτου και διάφοροι άλλοι εσωτερικοί και εξωτερι­κοί πειρασμοί, είναι σταυροί που παραχωρούνται από τον Θεόν, ζυγισμένοι αναλόγως με την δύναμιν εκά­στου, και οι οποίοι αναγκάζουν τον άνθρωπον να ταπεινωθή έστω και οικονομικώς και να αναζητήση το έλεος του Θεού. Ούτως ανοίγεται η οδός της μετα­νοίας, καθ' όσον «η παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα»9.

Εις τας καλοπροαιρέτους ψυχάς ο Θεός ανοίγει την θύραν της μετανοίας δια του λόγου των θείων Γραφών και των Πατερικών κειμένων, δι' ενός κηρύγματος, μιας καλής συναναστροφής, δι' ενός καταιγι­σμού θείας Χάριτος κατά την ώραν της προσευχής ή της θείας Λειτουργίας, δι' ενός θαύματος, μιας θαυμα­τουργικής επεμβάσεως της θείας προνοίας, εις κάποιαν κρίσιμον στιγμήν της ζωής, δι' αποκαλύψεων θείων μυστηρίων κ.λπ.

Είναι άμετροι οι τρόποι που χειρίζεται ο Θεός, δια να φέρη τον άνθρωπον εις μετάνοιαν, διότι άπει­ρος είναι και η αγάπη Αυτού και η φιλανθρωπία. Βε­βαίως ο εξ αγάπης Σταυρωθείς Θεός θέλει πάντας σωθήναι δια της γλυκείας οδού της αγάπης, και όχι δια της οδού των θλίψεων και των δοκιμασιών. Ο Λυτρω­τής ημών δια χάριν μας υπέστη τα φρικτά πάθη, τον Σταυρόν και τον θάνατον και εν τω Αίματι Αυτού έχομεν την απολύτρωσιν. Εις ημάς απομένει να βαδίζωμεν την οδόν της μετανοίας δι' αγάπης και ευγνωμο­σύνης.

Συναίσθησις και συντριβή

Η συναίσθησις της αμαρτωλότητος του ανθρώπου είναι το πρώτον βήμα εις την οδόν της μετανοίας. Η κατανόησις και η αποδοχή της αμαρτωλότητος δεν εί­ναι εύκολος εις τον αμαρτωλόν άνθρωπον. Η φιλαυ­τία και ο εγωισμός υψώνονται ως τείχος αδιαπέραστον και παχυλόν σκότος εις την ψυχήν. Χωρίς το φως του Χριστού ο άνθρωπος δεν δύναται να ίδη το σκότος και την ασχήμιαν της ψυχής του, ούτε να δια­πιστώση την φθοράν και επικάλυψιν, δια βορβορώ­δους ύλης, αμαρτιών της θεομόρφου εικόνος αυτού. Δια τούτο ο άνθρωπος πρέπει πάντοτε να αναλογίζε­ται την προαιώνιον βουλήν του Θεού δια την κατά Χάριν θέωσιν του ανθρώπου. Η μελέτη αυτή της αγά­πης του Θεού και της απερισκεψίας του πεπτωκότος ανθρώπου είναι λυτρωτική, διότι φέρει εις μετάνοιαν.

Η συναίσθησις της αμαρτωλότητος προϋποθέτει ταπείνωσιν. Και η ταπείνωσις δίδεται εις την ψυχήν που επιδίδεται εις την Χριστογνωσίαν. «Μάθετε απ' ε­μού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία»10.

Όταν ο άνθρωπος μελετά τον εσταυρωμένον Θεάνθρωπον, ταπεινούται και αρχίζει να συναισθάνεται ότι αυτός είναι ο αίτιος της σταυρικής θυσίας του Θεού. Η παραμικρά νύξις συναισθήσεως της αμαρτωλότητος ανοίγει τους κρουνούς του ελέους του Θεού, ο Οποίος ανά πάσαν στιγμήν αναμένει την μετάνοιαν του ανθρώπου, δια να χαρίση εις αυτόν την Χάριν και την σωτηρίαν.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας διαβεβαιώνουν ό­τι η πλήρης συναίσθησις της αμαρτωλότητος και του σκότους της ψυχής ημών, φανερώνει ότι επεσκέψατο την ψυχήν η θεία Χάρις, κομίζουσα το ανεκτίμητον δώρον της μετανοίας, το οποίον είναι μεγαλύτερον και από την θέαν των αγγέλων και των αγίων. Το να γνωρίση δηλαδή ο άνθρωπος τας αμαρτίας του και την πνευματικήν του πτωχείαν είναι ανώτερον της οπτασίας αγγέλων!

Από την συναίσθησιν της πτωχείας και της αμαρ­τωλότητος ημών και την εντρύφησιν εις την φιλανθρωπίαν και άπειρον αγάπην του Θεού γεννάται εις την ψυχήν του ανθρώπου το λυτρωτικόν πνεύμα της συντριβής και της μετανοίας. Το Φως του Χριστού, αμυδρόν κατ' αρχάς, ρίπτει τας ακτίνας του εις το αδιαπέραστον σκότος της υπερηφανείας και φιλαυτίας της ψυχής και φανερώνει την απεχθή ασχημοσύνην της κατεστραμμένης εικόνος. Όταν ο άνθρωπος κατανοήση την απώλειαν της θεοειδείας αυτού, την άγνοιαν και το σκότος του νοός του και την απομάκρυνσίν του από τον Θεόν της αγάπης, τότε η καρδία αυτού συνθλίβεται και αρχίζει να οδυνάται, διότι επίκρανε τον φιλανθρωπότατον Θεόν. Το πνεύμα της συντριβής φέρει το πένθος και τα δάκρυα της μετανοίας, τα οποία καθαρίζουν την ψυχήν. «Ήμαρτες; πένθησον και λύεις την αμαρτίαν», λέγει ο κήρυξ της μετανοίας Άγιος Χρυσόστομος και συνεχίζει: «σβέσωμεν την πυρκαϊάν των αμαρτημάτων ουχ ύδασι πολλοίς αλλά μικροίς δάκρυσι. Το γαρ δάκρυον αποπλύνει δυσωδίαν αμαρτίας... ότι λουτρόν εστι και καθάρσιον α­μαρτημάτων τα δάκρυα»11.

Το πνεύμα της συντριβής δεν εγκαταλείπει ποτέ τον διηνεκώς μετανοούντα άνθρωπον, ο οποίος ομο­λογεί την αμαρτίαν του και αυτό αποδεικνύει ότι εμίσησεν αυτήν. Τον Απόστολον Παύλον ουδέποτε εγκατέλειψεν η μνήμη της αμαρτίας του, δια τούτο και ωμολόγει: «εγώ γαρ ειμί ο ελάχιστος των Αποστό­λων, ος ουκ ειμί ικανός καλείσθαι Απόστολος, διότι εδίωξα την Εκκλησίαν του Θεού»12. Και πάλιν: «τον πρότερον όντα βλάσφημον και υβριστήν. αλλ' ηλεήθην ότι αγνοών εποίησα τη απιστία»13. Αυτή όμως η συντριβή και η μετάνοια έκανε τον μέγαν Απόστολον των Εθνών να αναβή έως τρίτου ουρανού και να ακούση τα άρρητα ρήματα «α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι»14.

Από την συντριβήν της καρδίας και το πένθος πη­γάζει η κατά Θεόν λύπη. «Η γαρ κατά Θεόν λύπη με­τάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται»15, λέγει ο Απόστολος Παύλος. Από την κατά Θεόν λύπην δίδεται εις την ψυχήν η παράκλησις και η ευφρο­σύνη. «οι την αμαρτίαν ολοφυρόμενοι, καν αμέτρως θρηνήσωσιν ευφροσύνην καρπούνται, μεταμέλειαν ου δεχόμενοι» (Θεοδώρητος). Δια τούτο ο Κύριος μακα­ρίζει τους πενθούντας «ότι αυτοί παρακληθήσονται»16. Η κατά Θεόν λύπη είναι χαρμολύπη, που βλαστάνει από το συντετριμμένον και τεταπεινωμένον πνεύμα. Αυτή είναι η αληθής μετάνοια. Η κατάθλιψις και η απόγνωσις είναι εκ του πονηρού και απορρέει από την υπερηφάνειαν και τον πληγωμένον εγωισμόν. Χρειά­ζεται διάκρισις και προσοχή.

Μετάνοια χωρίς ελπίδα, δεν είναι αληθής μετά­νοια. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας τονίζουν την ουράνιον χαράν της μετανοίας. Την χαράν των αγγέ­λων «επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι»17. Οι οφθαλμοί του μετανοούντος διανοίγονται εις ατέρμονας ορίζο­ντας θείου φωτός και βλέπει τον Σωτήρα Χριστόν και βιώνει την ελπίδα της σωτηρίας και της αιωνίου ζω­ής. Από την Άβυσσον της ταπεινώσεως δια της μετα­νοίας, υψούται εις την Άβυσσον της αγάπης του Θεού.

Τρόποι μετανοίας

Η αναγέννησις του νεκρωθέντος υπό της αμαρ­τίας ανθρώπου επιτυγχάνεται δια του μυστηρίου της Μετανοίας και εξομολογήσεως. Εις την ψυχήν του ανθρώπου αποτυπώνονται όλοι οι λογισμοί και αι πράξεις της επιγείου ζωής αυτού, είτε καλοί είτε κακοί. Και αι μεν καλαί σκέψεις και πράξεις λαμπρύ­νουν την ψυχήν και είναι ανεξίτηλα κοσμήματα αυ­τής, αι δε ρυπαίνουν αυτήν και αμαυρώνουν το θείον κάλλος της εικόνος του Θεού. Η κηλίς του πονηρού λογισμού εξαλείφεται μόνον δια του μυστηρίου της μετανοίας και εξομολογήσεως. Η αυτομεμψία και αυτοαποστροφή, που φέρει την συναίσθησιν της αμαρτωλότητος και την συντριβήν της καρδίας, οδηγεί εις αληθή μετάνοιαν και ειλικρινή εξομολόγησιν και ού­τως εξαλείφονται πάσαι αι αμαρτίαι ημών. Ο Κύριος είπεν: «Ουδέν δε συγκεκαλυμμένον εστίν, ο ουκ αποκαλυφθήσεται και κρυπτόν, ο ου γνωσθήσεται»18. Εάν ημείς δεν ομολογήσωμεν τας αμαρτίας ημών, δια να απαλείψωμεν αυτάς δια του μυστηρίου της μετανοίας, θα καταστήσωμεν αυτάς φανεράς ενώπιον του φρι­κτού βήματος του Χριστού εις άπαντας τους αγγέλους και τους ανθρώπους όλων των αιώνων. «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός εστι και δίκαιος, ίνα αφή ημών τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας»19.

Δια να έχη η μετάνοια ημών τα αγαθά αποτελέ­σματα της αφέσεως των αμαρτιών και της εν Χριστώ αναγεννήσεως ημών, πρέπει να πληροί ορισμένους ό­ρους. Ήδη ελέχθησαν τα περί συναισθήσεως και συν­τριβής, αι οποίαι είναι τα θεμέλια της μετανοίας. Δεν αρκεί όμως μόνον αυτό. Μετά την κατά Θεόν λύπην και το λουτρόν των δακρύων, είναι απαραίτητον να ακολουθήση η στερρά πίστις και βεβαία ελπίς δια το θείον έλεος. Εις τούτο βοηθεί η εντρύφησις εις το μυστήριον της αγάπης του Θεού. Ο σκληρός αγών κατά των εμπαθών λογισμών και των δαιμονικών υποδείξε­ων δεν είναι πάντοτε ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος δια την υπερνίκησιν του κακού. Συχνάκις ο καλύτε­ρος και ευκολώτερος τρόπος είναι η πνευματική ανάβασις προς τας θείας κορυφάς της αγάπης του Θεού, η θεωρία του θείου Μεγαλείου20 και η μελέτη της προ­αιωνίου βουλής του Θεού, του υψίστου προορισμού η­μών προκαταβολής κόσμου δια το πλήρωμα της τελειότητος. Αξίζει να κατατρυφώμεν εις τους θεσπε­σίους λόγους του Αποστόλου Παύλου: «Καθώς εξελέξατο ημάς εν αυτώ προκαταβολής κόσμου είναι ημάς αγίους και αμώμους κατενώπιον αυτού, εν αγάπη προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις Αυ­τόν.... εις έπαινον δόξης της χάριτος Αυτού....»21.

Η μελέτη της εκπτώσεως ημών από την αγαπητικήν βουλήν του Θεού δια την συμμετοχήν μας εις την θείαν ζωήν και την κατά χάριν θέωσιν ημών, είναι δυ­νατόν να γίνη το αποτελεσματικώτερον κέντρισμα προς μετάνοιαν και επίτευξιν του θείου προορισμού ημών. Η πίστις, λοιπόν, και η ελπίς εις το θείον έλε­ος συνδυασμέναι με την μελέτην της προαιωνίου αγά­πης του Θεού προς ημάς είναι αι βασικώτεραι προϋ­ποθέσεις της μετανοίας.

Άλλον γνώρισμα και τρόπος της ειλικρινούς με­τανοίας είναι η διόρθωσις του βίου, η σταθερά απόφασις της αποστροφής της αμαρτίας. Ο μετανοών απο­στρέφεται τας ρυπαράς πληγάς που του κατέφερεν η αμαρτία και αι οποίαι προσέβαλαν την θείαν αγάπην. Δια τούτο παίρνει πλέον σταθεράν την απόφασιν να μη προσβάλη τον Άγιον Θεόν, αλλά να πορεύεται κα­τά το θέλημα Αυτού και να τηρή τας θείας εντολάς Του. Εάν δε παρ' ελπίδα εξ αδυναμίας αμαρτήση πά­λιν, πρέπει με μεγαλύτερον σθένος να επιρρίπτη εαυ­τόν εις το θείον έλεος και να μετανοή και πάλιν. Με­τάνοια δε σημαίνει αλλαγή νοός, αλλαγή βίου. Ο με­τανοών εγκαταλείπει τας αμαρτωλάς συνηθείας και πράξεις και πορεύεται κατά το θείον θέλημα. «Έκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν»22, λέγει ο Προφήτης της μετανοίας Δαυίδ. Και ο Άγιος Χρυσό­στομος, ο εγγυητής των αμαρτωλών, λέγει ότι αρχή της μετανοίας είναι η αποχή από την αμαρτίαν. Άνευ αλλαγής βίου και διορθώσεως δεν νοείται μετάνοια23.

Ακολουθεί η αποκατάστασις των ηδικημένων και των αδικημάτων γενικώς. Δια να δοθή τελεία άφεσις, χρειάζεται η δυνατή επανόρθωσις των αμαρτημάτων. «Μετανοείτε και ποιήσατε καρπούς αξίους της μετα­νοίας», λέγει ο Άγιος Πρόδρομος24.

Εάν η αμαρτία έγινε προς τον ίδιον τον Κύριον, χρήζει πολλών δακρύων και οδύνης καρδιακής και προσευχών διαπύρων και αυτοτιμωρίας και πράξεων των αντιθέτων αρετών. Εάν η αμαρτία έπληξε τον συνάνθρωπον, χρειάζεται την δυνατήν αποκατάστασιν. Αν η αδικία είναι υλική, πρέπει να αποδοθή το ίσον, αν όχι το τετραπλούν, κατά τον Ζακχαίον25. Αν η α­μαρτία αφορά εις την τιμήν και το πρόσωπον του συν­ανθρώπου, πρέπει να ανακαλεσθούν τα συκοφαντικά ή λοιδορικά λόγια και να αποκατασταθή πλήρως η υπόληψις του αδικηθέντος. Γενικώς δε κάθε αμαρτία αποκαθίσταται δια της μετανοίας και της εκπληρώσεως της αντιθέτου αρετής.

Δια να λάβη ο αμαρτωλός την άφεσιν των αμαρ­τιών, πρέπει πρώτος αυτός να συγχωρή τους εχθρούς του και τους αδικούντας αυτόν. Ο Κύριος μας διαβε­βαιώνει λέγων: «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παρα­πτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο ου­ράνιος. εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώ­ματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώ­ματα υμών»26. Όσον και να μετανοήση ο Χριστιανός και όσους καρπούς μετανοίας να επιδείξη, δεν λαμβά­νει την άφεσιν των αμαρτιών, αν δεν συγχώρηση τον εχθρόν του. Αυτός ο τρόπος της μετανοίας είναι ο πλέον απαραίτητος δια την απαλλαγήν από την αμαρτίαν. Αν μάλιστα κατορθώση ο χριστιανός να προχω­ρήση από την συγχώρησιν των εχθρών εις την θεόμορφον αγάπην των εχθρών, τότε δια μιας ανέρχεται την κλίμακα των αρετών και ομοιάζει με τον Θεόν. Η αγάπη των εχθρών φέρει το Πνεύμα το Άγιον εις την ψυχήν του ανθρώπου και ο πιστός λαμβάνει όλην την αφθονίαν των θείων χαρισμάτων και εξασφαλίζει την άφεσιν των αμαρτιών του27.

Παραμένει τώρα η ΔΕΥΤΈΡΑ πράξις του μυστηρίου, η ιερά εξομολόγησις, δια της οποίας ολοκληρούται το μυστήριον.

Η Εξομολόγησις

Το μυστήριον της μετανοίας ολοκληρούται με την εξομολόγησιν των αμαρτιών ημών ενώπιον του ιερέ­ως. Όταν ο Κύριος συνέστησεν το μυστήριον της με­τανοίας, έδωκεν εις τους Μαθητάς Του την εξουσίαν του δεσμείν και λύειν τας αμαρτίας των ανθρώπων. Δια της Αποστολικής δε διαδοχής η εξουσία αυτή ε­δόθη εις τους Επισκόπους και δι' αυτών εις τους εντε­ταλμένους ιερείς. Ο Κύριος είπεν εις τους Αποστό­λους Του: «άν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, άν τινων κρατήτε κεκράτηνται»28. εις δε τον Απόστολον Πέτρον είπεν: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των ουρανών, και ο εάν δήσης επί της γης, έσται δεδεμένον εν τοις ουρανοίς και ο εάν λύσης επί της γης, έσται λελυμένον εν τοις ουρανοίς»29.

Η φιλάνθρωπος αγάπη του Θεού εχάρισεν εις τους ανθρώπους το ύψιστον δώρον του μυστηρίου της μετανοίας και εξομολογήσεως, επισφραγίζει δε την άφεσιν των αμαρτιών δια των επισκόπων και ιερέων: «άπερ αν εργάσωνται κάτω οι ιερείς, ταύτα ο Θεός ά­νω κυροί και την των δούλων γνώμην ο Δεσπότης βε­βαιοί»30, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Δεν αρκεί λοιπόν να μετανοήση ο άνθρωπος και να ομολογήση τας αμαρτίας του μόνον εις τον Θεόν. Δια να ολοκληρωθή το μυστήριον της μετανοίας, εί­ναι απαραίτητος και η ενώπιον του ιερέως εξομολόγησις των αμαρτιών. Εάν δεν προηγηθή η ενώπιον του Θεού μετάνοια και δεν ακολουθήση η ενώπιον του Ιερέως εξομολόγησις, το μυστήριον δεν επιτελεί­ται, αλλ' αποβαίνει άκαρπον και ανωφελές δια τον αμαρτωλόν άνθρωπον, ο οποίος παραμένει δέσμιος της αμαρτίας και του θανάτου.

Πρέπει να κατανοήσωμεν καλώς ότι η μετάνοια και η εξομολόγησις είναι αλληλένδετα και απαραίτη­τα στοιχεία του σωτηριώδους μυστηρίου. Πάντοτε προηγείται η μετάνοια και έπεται η εξομολόγησις. Ο μετανοών πρέπει με συντετριμμένον πνεύμα και βαθείαν μετάνοιαν να αναγνωρίζη την ενοχήν του, να παραδέχεται τα σφάλματά του και μεμφόμενος εαυτόν να λυπήται, διότι δια των αμαρτιών του επίκρανε την αγάπην του Θεού. Εάν δεν προηγηθή της εξομολογή­σεως η μετάνοια, το μυστήριον δεν έχει τον απολυτρωτικόν του χαρακτήρα, ούτε επιφέρει την μεταβο­λήν του βίου και την σωτήριον αλλαγήν και επιστροφήν προς τον Θεόν.

Όταν υπάρχη βαθεία μετάνοια και ειλικρινής εξομολόγησις, όλαι αι αμαρτίαι συγχωρούνται, όσον πολλαί και βαρείαι αν είναι. Η δια του μυστηρίου πα­ρεχομένη συγχώρησις είναι πλήρης και τελεία! Τα δε επιβαλλόμενα υπό του πνευματικού εις τους εξομολογουμένους επιτίμια είναι φάρμακα θεραπευτικά, τα οποία παιδαγωγούν προς αρετήν και πνευματικήν προκοπήν τους μετανοούντας. Δεν έχουν χαρακτήρα εξιλαστικόν ή ποινικόν ή ικανοποιητικόν, αλλά ιαματικόν και παιδαγωγικόν.

Η εξομολόγησις, δια να δίδη τους πλουσίους καρπούς της, πρέπει να γίνεται με σωστόν τρόπον. Κυρίως να γίνεται με μετάνοιαν και συντριβήν. Η ο­μολογία των αμαρτιών να γίνεται με απόλυτον ειλικρίνειαν και ταπείνωσιν, χωρίς υπεκφυγάς και δικαιο­λογίας. Η εξομολόγησις να χαρακτηρίζεται από την ευθύτητα και την αυτομεμψίαν. Με αποστροφήν προς την αμαρτίαν να κατηγορώμεν εαυτούς και να ομολογώμεν την υπευθυνότητά μας, δι' ό,τι κακόν επράξαμεν, χωρίς να επιρρίπτωμεν τας ευθύνας εις άλλους. Η εντροπή κατά την ώραν της εξομολογήσεως πρέπει να έχη μέτρον, δια να μη εμποδίζη το μυστήριον. Ο πανούργος εχθρός της σωτηρίας μας διάβολος διώ­χνει την εντροπήν κατά την ώραν της αμαρτίας και φέρει υπερβολικήν αυτήν κατά την ώραν της εξομο­λογήσεως, δια να μη απελευθερωθώμεν από τα δεσμά του. Η αιδώς, λοιπόν, να χαρακτηρίζη την μετάνοιάν μας, αλλά να μη την εμποδίζη.

Η εξομολόγησις να είναι σύντομος και συγκεκρι­μένη χωρίς πολυλογίας ή μισόλογα. «Ου γαρ αρκεί ει­πείν αμαρτωλός ειμι, αλλά δει και κατ' είδος αυτών μεμνήσθαι των πλημμελημάτων»31, μας λέγει ο κήρυξ της μετανοίας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, διότι δια της ομολογίας των συγκεκριμένων αμαρτιών επέρ­χεται η ταπείνωσις και η συντριβή, που αποπλύνει την ψυχήν.

Να ομολογώμεν, λοιπόν, μόνον τας ιδικάς μας α­μαρτίας και να μη αναφέρωμεν τας αρετάς και τα κα­λά έργα μας, διότι και αν όλον τον θείον νόμον τηρήσωμεν, πάλιν ένοχοι είμεθα, διότι δεν γνωρίζομεν αν αι πράξεις μας ευαρεστούν τον Άγιον Θεόν και αν τα κίνητρά μας είναι πάντοτε κατά Θεόν.

Επίσης να μη εξομολογούμεθα αμαρτίας δια τας οποίας έχομεν λάβει την άφεσιν, εκτός εάν επανελάβομεν αυτάς. Κυρίως όμως, να μη αποκρύπτωμεν τας αμαρτίας μας. Ο Θεός δεν κρίνει δύο φοράς. Ή θα υποστώμεν το κριτήριον της εξομολογήσεως ενώπιον του ιερέως ή το παγκόσμιον κριτήριον της Δευτέρας Παρουσίας ενώπιον Θεού, αγγέλων και ανθρώπων.

Εκείνο όμως, το οποίον πρέπει να συνέχη ημάς κατά την τέλεσιν του μυστηρίου, είναι η παρουσία του Θεού! Ναι μεν η εξομολόγησις γίνεται ενώπιον του ιερέως, αλλ' όμως ο ίδιος ο Κύριος είναι παρών και Αυτός δέχεται την μετάνοιάν μας και μας δίδει την άφεσιν των αμαρτιών δια του ιερέως32.

Ο θείος φόβος, λοιπόν, ας διακατέχη ημάς, κατά την τέλεσιν του μυστηρίου και ας ευχαριστώμεν τον Θεόν δια την άπειρον φιλανθρωπίαν Του.

Καρποί της μετανοίας

Εις τo μυστήριον της μετανοίας κρύπτεται η άπει­ρος αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού. Η μετάνοια, ως πλουσιοπάροχον και μοναδικόν θεόσδοτον φάρμακον, αναγεννά τον άνθρωπον και ελευθερώνει αυτόν από τους βρόγχους της απογνώσεως και παρέχει την παρρησίαν της υιοθεσίας, ήτις είναι ακαταμάχητον όπλον κατά του διαβόλου.

Ο Κύριος, δια να εντυπωθή μονιμώτερον εις τον άνθρωπον το περί μετανοίας κήρυγμα, αφήκε ως εικό­να ζώσαν την απαράμιλλον του Ασώτου παραβολήν33, το ανεκτίμητον τούτο του Ευαγγελίου κειμήλιον, με­τανοίας κήρυγμα διαπρύσιον. Όταν μελετώμεν την παραβολήν του Ασώτου υιού, μένομεν κατάπληκτοι από την άφατον μακροθυμίαν, ανεξικακίαν και ευσπλαχνίαν του Θεού. Βλέπομεν τον Πατέρα να αναμέ­νη τον άσωτον και να αναγνωρίζη αυτόν μακρόθεν. Δεν τον αναμένει να φθάση, αλλά «δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν»34. Δεν επιτιμά, δεν παραπονείται δικαίως, δεν αναξέει τας πληγάς του υιού του, αλλά δίδει εντολήν: «εξενέγκατε την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυ­τόν»35. Ασύλληπτος φιλανθρωπία! Δεν τον ενδύει απλώς με μίαν στολήν ζητεί να του φορέσουν την στο­λήν την «πρώτην». Αλλά δεν αρκείται μόνον εις αυτό ο πανεύσπλαχνος Πατήρ. δίδει και άλλην εντολήν: «Και δότε δακτύλιον εις την χείρα αυτού και υποδή­ματα εις τους πόδας»36. Ω της απείρου θείας και πατρι­κής αγάπης! Ω της δυνάμεως της μετανοίας!

Η «πρώτη στολή» που εδόθη εις τον άσωτον εί­ναι η καθαρότης που λαμβάνομεν με το μυστήριον του Αγίου Βαπτίσματος. Δια του μυστηρίου της μετα­νοίας αποκαθίσταται πλήρως η πρώτη καθαρότης. Το δακτυλίδιον συμβολίζει τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος, την αποκατάστασιν της εν Χριστώ υιοθε­σίας. Τα δε υποδήματα, σύμβολα της ελευθερίας, (διότι οι δούλοι δεν έφερον υποδήματα) συμβολίζουν την ενίσχυσιν που δίδει ο Θεός εις τον μετανοούντα, δια να πορεύεται πλέον σταθερώς εις την οδόν της σωτηρίας.

Την μετάνοιαν ακολουθεί η πλήρης δικαίωσις του μετανοούντος. Ο μετανοών μετά την εξομολόγησιν λαμβάνει την συγχώρησιν και την πλήρη άφεσιν πα­σών των αμαρτιών αυτού. Συνχωρείται και πάλιν εις τους Πατρικούς κόλπους και απολαμβάνει την υιοθεσίαν.

Δια της αμαρτίας ο άνθρωπος χωρίζεται από τον Θεόν και καθίσταται εχθρός Αυτού. Το «μεσότοιχον του φραγμού»37 ορθώνεται ανά μέσον του Θεού Πα­τρός και του αμαρτωλού. Η εν μετανοία εξομολόγησις όμως κρημνίζει το μεσότοιχον και ο Πατήρ συνχωρεί τον μετανοούντα εν Εαυτώ. Συμφιλιώνεται μαζί του και τον εναγκαλίζεται φιλοστόργως και τον καταφιλεί, βεβαιών αυτόν δια το αδιάπτωτον της αγάπης Του. Ο πιστός γίνεται και πάλιν τέκνον Θεού, επανακτά την χάριν της υιοθεσίας, αι δε ουλαί της αμαρ­τίας απαλείφονται εντελώς.

Ο μετανοών δεν συμφιλιώνεται μόνον με τον Θεόν, αλλά και με όλην την Εκκλησίαν, επουράνιον και επίγειον. Συνχωρείται εις την Εκκλησίαν και ενο­ποιείται με όλους τους αγίους και τους αδελφούς του. Όθεν και «χαρά έσται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι»38. Επίσης ο μετανοών συμφιλιώνεται και με τον εαυτόν του. Η πάλη της συνειδήσεως στα­ματά και ο άνθρωπος ειρηνεύει εν εαυτώ. Η γαλήνη και η ισορροπία της ψυχής αποκαθίστανται και η καρδία ειρηνική χαίρει και αγάλλεται με θείαν ευφροσύνην, η οποία αντανακλάται και εις το πρόσωπον του μετανοούντος. «Το συνειδός αγαλλόμενον, συγκαλλωπίζει αυτώ και το πρόσωπον, και άρδει τας πα­ρειάς ή της ψυχής ευρωστία. Και γαρ ουχ απλώς είρηται τω Σοφώ. καρδίας ευφραινομένης, πρόσωπον θάλλει.»39, μας διαβεβαιοί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσό­στομος. Και πράγματι το πρόσωπον του εξομολογουμένου μετά το μυστήριον λάμπει. Χαρά εν ουρανώ γί­νεται, αλλά χαρά και εν τη γη.

Η απερινόητος αγάπη του ουρανίου Πατρός δεν γνωρίζει όρια. δια τούτο και συνεχίζει: «Και ενέγκαντες τον μόσχον τον σιτευτόν θύσατε και φαγόντες ευφρανθώμεν, ότι ούτος ο υιός μου νεκρός ην και ανέζησε και απολωλός ην και ευρέθη»40. Η θυσία αυτή δεν είναι άλλη από την σταυρικήν θυσίαν του «μόσχου του αμώμου»41, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Οποίος εθυσιάσθη, δια να λυτρώση τους αμαρτωλούς. Η θυσία του Χριστού επί του Σταυρού διαιωνίζεται δια του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Και ο μετα­νοών πιστός καλείται να μετάσχη της θείας Κοινω­νίας. Εκεί πλέον κρύπτεται το αποκορύφωμα της Πα­τρικής συνχωρήσεως. Εις την ανάκρασιν εν τω Αγίω Ποτηρίω ο πιστός ενούται όλος με όλον τον Θεόν. Χωρείται όλος εν τω Θεώ και χωρεί Όλον εν εαυτώ. Δια τούτο μας παρέδωσε το μυστήριον της θείας Ευ­χαριστίας, «ίν' όλοις ημίν ενωθήναι δυνηθή και δι' ό­λων ημών χωρήση και προς εαυτόν ημάς αναλύση, πάσι πάντα συνάψας τοις ημετέροις τα εαυτού»42.

Γλυκύτατοι οι καρποί της μετανοίας και απερινόητοι! Δια της υιοθεσίας και της ενώσεως εν τω μυστηρίω της θείας Ευχαριστίας καθίσταται ο αμαρτω­λός αλλά μετανοών άνθρωπος συγκληρονόμος Χριστού και κληρονομεί τα αγαθά της ουρανίου Βασι­λείας!

Είθε να βιώσωμεν την αληθή μετάνοιαν, η οποία θα μας οδηγήση εις την θέωσιν, δια να μετάσχωμεν εις την θείαν ζωήν μετά πάντων των αγγέλων και των αγίων, εις την αιώνιον και ασάλευτον Βασιλείαν.

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα του μακαριστού πατρός Δαμασκηνού

Ο πατήρ Δαμασκηνός εγεννήθηκε στην πόλι των Μεγάρων την 2α Ιουλίου του έτους 1921.

Οι γονείς του Ιωάννης και Μαρία Κατρακούλη, ήσαν πιστοί και ενάρετοι. Ήσαν στολισμένοι με την υψοποιό ταπείνωσι, και ζούσαν την πατροπαράδοτη ευσέβεια μέσα στην Εκκλησία με ανεπιτήδευτη απλό­τητα... Είχαν αποκτήσει και δύο κόρες, την Καλλιόπη και την Αναστασία.

Κυρίως, όμως, και οι δύο διακρίνοντο για την ευ­λάβεια, τον καθαρό βίο και την σωφροσύνη τους.

Στο άγιο βάπτισμα έλαβε το όνομα Σπυρίδων.

Από την παιδική του ηλικία έτρεφε ιδιαίτερη αγά­πη για τον Χριστό και για τους «ελαχίστους αδελ­φούς» του Κυρίου. Αγωνιζόταν να αισθανθή ζωντανή την παρουσία Του, όπως ωμολογούσε: «Όταν ήμουν μικρό παιδάκι, προσπαθούσα να βάλω τον Χριστό μέ­σα στην καρδιά μου... Προσπαθούσα να γεμίσω την καρδιά μου και την ψυχή μου με την εικόνα του Χριστού, με το πρόσωπο του Κυρίου!».

Από την μικρή του ηλικία ο Σπυρίδων ήταν «παιδαριογέρων» και εφιλοσοφούσε την ζωή. Εγαλουχήθηκε με τα νάματα της πίστεως όχι μόνο από το οι­κογενειακό του περιβάλλον, αλλά και από το σχο­λείο, που τότε ήταν και εκπαιδευτήριο ευσέβειας... Ως μαθητής του δημοτικού σχολείου ήταν φιλόπονος, ε­ξυπνότατος, επιμελής, και η επίδοσίς του στα μαθήμα­τα ήταν αρίστη.

Μετά το Δημοτικό σχολείο, ο Σπυρίδων αναγκά­στηκε να διακόψη τις σπουδές του και να στραφή προς την σκληρή αγροτική ζωή, εργαζόμενος σκλη­ρά.

Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια εκύλισαν με χειρωνακτική εργασία μέσα στον ναό της φύσεως, ε­νώ η Θεία Χάρις τον εσκέπαζε και τον ετοίμαζε να εργασθή στον αγρό της Εκκλησίας.

Στην πόλι των Μεγάρων την εποχή εκείνη υπήρχε βαθιά ριζωμένη η ορθόδοξη παράδοσις, την οποία εκαλλιεργούσαν σεμνοί και παραδοσιακοί ιερείς, στην πνευματική καθοδήγησι των οποίων κατέφυγε ο Σπυ­ρίδων.

Αργότερα έλεγε ο πατήρ Δαμασκηνός: «Τα χαρί­σματα του Αγίου Πνεύματος αρχίζουν να ενεργούν εις τον άνθρωπον, μόλις γίνη η πρώτη γνωριμία του με τον Χριστόν, κατόπιν βεβαίως σκληρών αγώνων».

* «Όταν εγνώρισα τον Θεόν, ενόμιζα πως δεν επα­τούσα στην γη, πως ευρισκόμουν στον ουρανό. Μόλις Τον αγάπησα θερμά, ο κόσμος εξαφανίστηκε. και έ­λεγα: "Θεέ μου, Σ' αγαπώ! Σ' αγαπώ! Σ' αγαπώ!" Περ­πατούσα με ξυλωμένα παπούτσια μόνο και μόνο για τον Χριστό».

* «Όταν αγαπάς τον Θεό, δεν αισθάνεσαι ουδεμίαν ανάγκη και ουδένα φόβο. Στα πρώτα χρόνια που εγνώρισα τον Χριστό, μου είχε φύγει ο φόβος παντε­λώς. Σκεφθήτε, επήγαινα για δουλειά και εκοιμόμουν νύκτες στα δάση, ενώ δίπλα μου υπήρχαν οπλοφόροι με μαχαίρια. Την δουλειά μου εγώ... Θεία συνομιλία! Αυτό το λέω, γιατί ήταν της Θείας Χάριτος! Όταν έχης την Θεία Χάρι, αγκαλιάζεις τα πάντα. ακόμη και τους εγκληματίες!».

* «Όταν εγνώρισα τον Κύριον, δεν ήθελα κανένα άλλο φίλο. Ήθελα να μένω κατά μόνας μαζί Του. Ουδενός την φιλίαν επιθυμούσα, παρά μόνον του Χριστού. Όταν ήμουν μόνος, είχα να συζητήσω τα δικά μου με τον Θεόν και δεν ήθελα κανένα. Όμως, κατό­πιν ο Κύριος μας συνέδεσε με τους δικούς Του ανθρώ­πους και μας εχάρισε το μεγάλο ΔΏΡΟ της εν Χριστώ φιλίας. Και θυμάμαι, τα πρώτα χρόνια, μόλις εγνωρίζαμε κάποιον άνθρωπο του Θεού, γινόμασταν αμέσως ένα μαζί του!»....

* «Επιθυμώ να ομιλώ στον Θεόν με λαχτάρα, με αγαπητική προσευχή. Να αγαπώ θεολογικώς και να θεολογώ αγαπητικώς».

Εκοιμήθη οσίως την 23 Φεβρουαρίου του 2001.

Λαχτάρα Αιωνιότητος43

Ό,τι και να κάνωμε, όσο και να προσπαθήσωμε και να αγωνισθούμε, εάν δεν προσανατολισθούμε προς την αιώνιο ζωή και την ανέσπερη βασιλεία, νο­μίζω ότι μέσα μας δεν θα έχωμε την πληροφορία της σωτηρίας. Όταν τηρώ τας εντολάς, η συνείδησίς μου είναι αναπαυμένη απέναντι του Θεού. Αλλά για να επιτύχωμε την τελεία ανάπαυσι, είναι απαραίτητη και η καλλιέργεια της προσδοκίας της αναχωρήσεώς μας και η δίψα αυτής της στιγμής του θανάτου.

Είδατε; Μόλις ακούμε την λέξι «θάνατος», μας πιάνει φόβος. Πρέπει όλοι όμως να έχωμε δίψα θανά­του. ιδιαίτερα οι μοναχοί, αλλά και κάθε χριστιανός. Να διψάμε αυτήν την ώρα της μεταβάσεώς μας στα ουράνια σκηνώματα. Αυτήν την δίψα είχαν όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και αυτήν έχουν και οι σημε­ρινοί άγιοι και ειδικώτερα οι Αγιορείτες. Αλλά και οι πιστοί στον κόσμο και οι εργάται του Ευαγγελίου και οι ιεραπόστολοι, με αυτήν την δίψα του θανάτου πραγματώνουν τον θείο λόγο και τελούν τα έργα της πίστεως. μετακινούν ακόμη και όρη. Και εμείς, λοι­πόν, δια της πίστεως να μετακινήσωμε την ψυχή μας. Και από τον άδη να την ανεβάσωμε στην βασιλεία του Θεού. Ας παρακαλούμε τον Κύριο να μας ανοίγη φωτεινούς ορίζοντας πίστεως και αγάπης προς Αυτόν. Η πίστις δεν είναι απλό πράγμα ούτε ο άνθρωπος, που είναι εικόνα του Θεού. Ο άνθρωπος έχει άπειρες διαστάσεις. Επειδή επλάσθη «κατ' εικόνα» Θεού, κατευθύνεται προς το άπειρο, προς την άνω Ιερουσα­λήμ. Όταν λέω «κατευθύνομαι προς τον άπειρο», ση­μαίνει σκέπτομαι τον άπειρο Θεό και την μετάβασί μου στην αιωνιότητα.

Αλλά πώς θα αγαπήσω τον Θεόν; πώς θα ανοίξω την ψυχή μου προς Αυτόν και πώς θα διαθέσω όλη μου την ύπαρξι στην αγάπη Του; Υπάρχουν πολλοί τρόποι της αγάπης του Θεού. Και όταν ο άνθρωπος εί­ναι διατεθειμένος να θυσιάζεται για τον Θεόν, δεν κάνει και αμαρτίες. Έτσι δεν είναι, παιδιά; Προσέχει τον λόγο του, προσέχει τις σκέψεις του, τις διαθέσεις του.

Με την αγάπη του Θεού ανοίγει ο ορίζων της ψυ­χής αμέσως και ο άνθρωπος γίνεται διάπλατος. Η ύπαρξίς του αμέσως ευρύνεται, γιατί τείνει προς τον ά­πειρο Θεόν και την αιώνιο ζωή. Αυτόν τον άπειρο Θε­όν αγαπήσαμε και ξεκινήσαμε να Τον συναντήσωμε. Γι' αυτό μας αναπαύει η ησυχία και η ερημία. Δεν μας αναπαύει ο κόσμος και τα του κόσμου, παρά μό­νον η ησυχία και η ερημία. Και επιθυμούμε να βασιλεύη στην ψυχή μας η ειρήνη του Θεού και η αγάπη του Θεού....

1. Ρωμ. στ', 23.

2. Μάρκ. α', 18.

3. Άγ. Κλήμης Ρώμης.

4. Ιω. Χρυσοστόμου. Εις την επίλυσιν της Χαναναίας, 2, Minge P.G. 52, 451.

5. Γεν, γ', 9.

6. Ματθ. δ', 17.

7. Ιω. στ', 44.

8. Ιω. στ', 65.

9. Ησ. ν', 5.

10.Ματθ. ια', 29.

11. Ε.Π.Ε. Θεσ/κη τ. 30, σελ. 266.

12. Α', Κορ. ιε', 9.

13. Α', Τιμ. α', 13.

14. Β΄, Κορ. ιβ΄, 4.

15. Β΄, Κορ. ζ΄, 9-ιο.

16. Ματθ. ε', 4.

17. Λουκ. ιε', 7.

18. Λουκ. ιβ', 2.

19. Α' Ιω. α', 8-9.

20.πρβλ. Μαξίμου Ομολογητού: «...Επί μεν των λογιωτέρων, η θεωρία προηγείται της πράξεως. επί δε των αγροικοτέρων, της θεωρίας η πράξις. εις εν δε τέλος Χριστού αμφότεραι καταλήγουσιν. Συντομώτερον δε τούτο οφθήσεται, οις η θεωρία προηγείται της πράξεως». Κεφάλαια ηθικά, Minge P.G. 90, στ' 1435. 1437.

21. Εφ. α', 4-6.

22. Ψαλμ. λγ', 15.

23. πρβλ. «Προς επανάστασιν ξένου πολέμου, ξένως αγωνισώμεθα.... των πονηρών πράξεων την φάλαγγα ρήξωμεν..... απόφασις απωλείας μετάνοιαν σπουδαίαν ιδούσα, ώς καπνός ευθύς διαλύεται...». Εις μετάνοιαν Νινευιτών, Ε.Π.Ε. Θεσ/κη τ. 8Α, 512-514. Ο, Μΐη§ε, Ρ.Ο. 64, 428 ΑΒ. τα της κα­κίας οχυρώματα καταβάλλωμεν

24. Λουκ. γ', 8.

25. πρβλ. Λουκ. ιθ', 8.

26. Ματθ. στ', 14-15.

27. πρβλ. Αρχιμ. Σωφρονίου, ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, 1995, σελ. 474-475.

28. Ιω. κ', 23.

29. Ματθ. ιστ', 16-19.

30. Προς τον εγκαλούντα επί τω διαφυγείν την Ιερωσύνην Λό­γος Γ', Κεφ. 5, 18, Minge P.G. τ. 48.

31. Ομιλία ότι επικίνδυνον και τοις λέγουσιν... Minge P.G. τ. 50, 662, 30.

32. πρβλ. Ιω. Χρυσοστόμου, «...εννοείς ότι αυτός αοράτως εν­ταύθα πάρεστιν ο Δεσπότης και εκάστου την κίνησιν αναμετρεί και το συνειδός εξετάζει;» Εις Ησαΐα, ομιλία, Α', 2, Ε.Π.Ε. Θεσ/ κη τ. 8Α, 324 ή Minge P.G. 59, 99.

33. πρβλ. Λουκ. ιε', 11-32.

34. αυτόθι, στ'. 20.

35. αυτόθι, στ'. 22.

36. αυτόθι.

37. Α' στιχηρόν ιδιόμελον του εσπερινού των Χριστουγέννων, ήχος β'.

38. Λουκ. ιε', 7.

39. Περί κακοϋ συνειδότος, Minge P.G. 96, 89.

40. Λουκ. ιε', 23-24.

41. Οπισθάμβωνος ευχή της θ. Λειτουργίας του Μ. Βασιλείου.

42. Νικόλαος Καβάσιλας, Περί της εν Χριστώ ζωής, Λόγος Δ'. §12, Ε.Π.Ε. Θεσ/κη Φιλοκαλία τ. 22 σελ. 428.

43. Από ομιλία του Γέροντος Δαμασκηνού προς τις αδελφές της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μακρυνού μεταφέρουμε ένα από­σπασμα.

Πηγη : http://www.impantokratoros.gr/